Ηταν τότε νέα και όμορφη. Αλλά και γενναία πατριώτισσα. Οι Γερμανοί Ναζί κατακτητές την είχαν καταδικάσει ερήμην σε θάνατο και αυτή κρυβόταν συνεχώς. Ο μνηστήρας της στήθηκε στον τοίχο και εκτελέστηκε, η αδελφή της συνελήφθη, ανακρίθηκε απάνθρωπα και φυλακίστηκε και η μητέρα της κρυβόταν κι αυτή για να μη συλληφθεί.

Την θυμάμαι, σαν τώρα, την Πατρίτσια Παξινού. Ηταν 88 χρονών όταν τη γνώρισα, αλλά δεν είχε ξεχάσει καμία λεπτομέρεια από τις περιπέτειες που είχε περάσει η οικογένειά της κατά την Κατοχή.

«Ολόκληρη η οικογένειά μου ήταν κυνηγημένη και πέρασε μεγάλες ταλαιπωρίες, αλλά αφού ήταν για την Ελλάδα μας κάθε θυσία είναι λίγη», θυμάμαι ότι μου είχε τονίσει, ενώ μου εξιστορούσε τα εφιαλτικά χρόνια του πολέμου που έζησε στην πατρίδα.

Οπως όλες οι κοπέλες της ηλικίας της, ονειρευόταν κι αυτή να κάνει τη δική της οικογένεια. Γνώρισε και αρραβωνιάστηκε τον υποπλοίαρχο Ηλία Ντεγιάννη. Αλλά, η γερμανική κατοχή ήταν σκληρή και απάνθρωπη.

Αντί για ρομαντικές συναντήσεις με τον εκλεκτό της καρδιάς της, η Πατρίτσια Παξινού, ανεβοκατέβαινε με χίλιες προφυλάξεις τους λόφους γύρω από το Ναύσταθμο της Σαλαμίνος και κατασκόπευε μαζί με τον μνηστήρα της τα γερμανικά πολεμικά πλοία που έμπαιναν και έβγαιναν εκεί. Τις πολύτιμες αυτές πληροφορίες έστελναν με τον ασύρματο στο συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής.

Θυμάμαι ότι η Πατρίτσια Παξινού μου είχε διηγηθεί με υπερηφάνεια ότι ο μνηστήρας της με την αντιστασιακή του δράση, είχε προκαλέσει μεγάλες φθορές στους Γερμανούς οι οποίοι τελικά τον συνέλαβαν και τον τουφέκισαν. Ηταν από τα βασικά στελέχη της αντίστασης κατά των κατακτητών στην περιφέρεια της Αθήνας και αρχηγός μιας ομάδας που δρούσε στον Πειραιά και στο Κερατσίνι και προξενούσε με επιτυχία καταστροφές στα εχθρικά πλοία. Για την ηρωική του δράση τιμήθηκε μετά θάνατο, με τον Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως, με το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας και με εύφημες μνείες ξένων κρατών.

Οταν γνωρίστηκαν, η κ. Παξινού, 19 χρονών τότε, σπούδαζε σε ένα κολέγιο στην Αθήνα. Εκείνος ήταν ένας ήρεμος, όμορφος νέος. Μαζί επρόκειτο να διαδραματίσουν ένα σημαντικό ρόλο, βοηθώντας τον ελληνικό στρατό και τις συμμαχικές δυνάμεις κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Ντεγιάννης έγινε σημαντικό στέλεχος της αντιστασιακής ομάδας «Προμηθεύς», που έκανε κατασκοπεία, και σαμποτάζ, τοποθετώντας εκρηκτικές ύλες με τις οποίες ανατινάζονταν γερμανικά πολεμικά πλοία.

Θυμάμαι, σαν και τώρα, όσα μου είχε εξιστορήσει η Πατρίτσια Παξινού για τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, όπως την είχε ζήσει. Στο σπίτι της, στα Κάτω Πατήσια στην Αθήνα, συναντιόντουσαν αντιστασιακοί και εκεί έκρυβαν και έναν ασύρματο για να στέλνουν μηνύματα στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής και όπου αλλού χρειαζόταν. Μια φορά είχε πάει στο σπίτι της και ένας Αγγλος, που νόμιζε, χωρίς να ήταν βέβαιη, ότι ήταν ο Κρις Γουντχάουζ, υπαρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα κατά την περίοδο της Κατοχής.

Κάποια μέρα, η φοβερή Γκεστάπο των Γερμανών έκανε επιδρομή στο σπίτι τους και έπιασε τρεις αγωνιστές. Η Πατρίτσια Παξινού και η μικρότερη αδελφή της, Τζένη, δεν ήταν στο σπίτι εκείνη την ώρα. Η μητέρα τους, Αργυρώ, ήταν εκεί, αλλά κατόρθωσε να δραπετεύσει από την πίσω αυλή. Σε λίγο κατέφθασε και η Τζένη, οπότε άρχισε το προσωπικό της δράμα, αφού συνελήφθη, άρχισαν οι ανακρίσεις και φυλακίστηκε. Η μητέρα και οι δύο κόρες δεν θα έβλεπαν η μία την άλλη για τους επόμενους 21 μήνες, μέχρι την Απελευθέρωση της Ελλάδας.

Θυμάμαι ότι η Πατρίτσια Παξινού έκλαιγε με αναφιλητά όταν στη συζήτηση που είχαμε, μιλούσε για τον αγκυλωτό σταυρό της χιτλερικής Γερμανίας που κυμάτιζε επάνω στην Ακρόπολη κατά τα χρόνια της Κατοχής. Δεν ξεχνούσε ότι πολλοί Ελληνες εκείνο τον καιρό είχαν αυτοκτονήσει μην αντέχοντας να βλέπουν τη σημαία των κατακτητών στη θέση της ελληνικής, που υψωνόταν μέχρι τότε στην ίδια θέση.

Και θυμάμαι, ακόμα, τον πόνο που καθρέφτιζε στο πρόσωπό της όταν μίλαγε για τους πεινασμένους ανθρώπους στην Αθήνα της Κατοχής που πέθαιναν στους δρόμους από έλλειψη φαγητού. Και μου είχε διηγηθεί ότι μια μέρα είδε να πέφτει στο δρόμο και να σπάει ένα μικρό μπουκαλάκι με λάδι από μια γυναίκα που το κρατούσε. Μερικά πεινασμένα παιδιά γονάτισαν, απορρόφησαν με τις άκρες των πουκαμίσων τους τα ελάχιστο χυμένο στο δρόμο λάδι και τις έβαλαν στα πεινασμένα στόματά τους. Ενα από τα παιδιά μάλιστα έγλυφε το πεζοδρόμιο.

Η Πατρίτσια Παξινού είχε παντρευτεί τον Δημήτριο Παξινό, πολιτικό μηχανικό, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Η ίδια είχε εργαστεί ως πολιτικός μηχανικός στο Πίτσμπουργκ, πριν εγκατασταθεί μόνιμα στη Φλόριδα. Για την πατριωτική της δράση, τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.