Τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο, ένας ομογενής ιερωμένος του Σικάγου, ο π. Γεώργιος Καλούδης, πήγαινε και έκανε Τρισάγιο στο μεγάλο κοιμητήριο του Ρίβερ Γκρόουβ, έξω από την πόλη. Σε έναν από τους τάφους ήταν χαραγμένο «Konstantinos Paleologos Mammonas. Died March 25. 1951». Ο ίδιος ο ομογενής ιερωμένος εντόπισε κάποια μέρα τον τάφο, όταν ενώ περπατούσε εκεί τριγύρω διάβασε το όνομα σε έναν από τους τάφους και είδε δίπλα χαραγμένο το Δικέφαλο Αετό, σήμα του ένδοξου Βυζαντίου, που έφερε στη μνήμη τον τελευταίο αυτοκράτορα κατά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης, από τις τουρκικές ορδές το 1453, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

«Πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάποιον απόγονο του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, αλλά δεν είναι και εύκολο να το αποδείξουμε», μου είχε πει πριν χρόνια ο π. Καλούδης.

Θυμάμαι ακόμα όλα όσα μου διηγήθηκε τότε. Εκείνο τον καιρό ο π. Καλούδης είχε επαναφέρει το θέμα, με τη συνεργασία ενός άλλου ομογενή, ονόματι Χρήστου Πάνου, ο οποίος πριν χρόνια είχε ιδρύσει μια επιτροπή εθνικής μνήμης. Και θυμάμαι, επίσης, ότι ο π. Καλούδης μού είχε τονίσει ότι επρόκειτο να ενημερώσει σχετικά την τότε γενική πρόξενο της Ελλάδος στο Σικάγο, ώστε, στα μέτρα του δυνατού, να γινόταν μια ιστορική έρευνα.

Δεν ήταν τίποτε γνωστό, σχετικά με το αν υπήρχαν συγγενείς του Παλαιολόγου του Ρίβερ Γκρόουβ, αλλά και τίποτε δεν απέκλειε ο π. Καλούδης.

Την παρατήρησή του αυτή, υποστήριζε, λέγοντας ότι εκτός από τα λουλούδια που ο ίδιος και η ενορία του έβαζαν στον τάφο, είδε με τα μάτια του αγνώστους που στέκονταν με σεβασμό μπροστά στον τάφο, ενώ άλλες φορές βρήκε ακουμπισμένα επάνω στο μνήμα, διάφορα λουλούδια.

Θυμάμαι τον π. Καλούδη που μου είχε πει, ότι πριν χρόνια ένας υπερήλικας ομογενής τον είχε διαβεβαιώσει ότι ήξερε για τον τάφο, από κάποιον γέροντα ο οποίος του είχε αποκαλύψει πως ο ενταφιασμένος στο κοιμητήριο, είναι απόγονος του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Αυτός ήταν ένας σοβαρός λόγος, για τον ομογενή ιερωμένο, να θεωρήσει ότι αποτελεί χρέος και καθήκον να ερευνηθεί το θέμα, με τη συνδρομή και των ελληνικών αρχών.

Είπε ακόμα, ότι και παλαιότερα είχε εκφραστεί ενδιαφέρον να ερευνηθεί το θέμα, αλλά στη συνέχεια ατόνησε.

Ο π. Καλούδης, πίστευε εκείνο τον καιρό που είχαμε μιλήσει, ότι είχε φτάσει η στιγμή να προχωρήσει περισσότερο το όλο θέμα, Θα γινόταν αρχή από τα αρχεία του κοιμητηρίου, αλλά θα αναζητούνταν στοιχεία και από οποιαδήποτε άλλη πηγή.

Θυμάμαι, επίσης, ότι μου είχε πει, πως από χρόνια, η κοινότητα τού είχε επιτρέψει να φροντίζει για την περιποίηση και την καλή εμφάνιση του τάφου. Από καιρό σε καιρό ένας εργάτης καθάριζε τον τάφο όπου χρειαζόταν.

Δυο φορές, τουλάχιστον, το χρόνο, ο ομογενής ιερωμένος τελούσε Τρισάγιο στον τάφο του Παλαιολόγου στο κοιμητήριο του Ρίβερ Γκρόουβ: μία κατά την εορτή του «Μεμόριαλ Ντέι» και δεύτερη κατά την επέτειο της Αλωσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453.

Χάριν της ιστορίας, να αναφέρουμε ότι με το θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου ΙΑ’, έκλεισε η δυναστεία και μαζί η ιστορία του Βυζαντίου. Ο ίδιος συγκέντρωνε σπάνια προσόντα ήθους, πατριωτισμού και γενναιότητας. Αντιμέτωπός του ήταν ο νέος στην ηλικία Μωάμεθ Β’, που συνδύαζε εξαιρετικές ικανότητες και βαρύτατα ελαττώματα: ιδιοφυής στρατιωτικός, εξαιρετικός οργανωτής κράτους, μορφωμένος, αλλά και με πρωτοφανή ψυχική σκληρότητα. Εμμονη ιδέα του ήταν η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, που τη μελετούσε και την οργάνωνε με σύστημα. Η παρακμή του Βυζαντίου συνέπεσε με την επανάσταση που γινόταν στην πολεμική τέχνη στην αναγεννώμενη Ευρώπη. Ετσι, το Βυζάντιο έπεσε θύμα των νέων όπλων που χρησιμοποίησε ο Μωάμεθ ο Πολιορκητής. Τα πυροβόλα, αχρηστεύοντας το κύριο αμυντικό μέσο, τα τείχη, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο δραματικό αγώνα που άρχισε στις αρχές Απριλίου και τέλειωσε στις 29 Μαΐου 1453. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βρήκε το θάνατο κάτω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.