Τα μικροέξοδα, τα ενοχλητικά αυτά μικροκονδύλια του καθημερινού μας προϋπολογισμού, που είναι απαραίτητα για κάτι καφέδες, κάτι τραμ, κάτι μπυρίτσες, και κάτι «τι θα σε κεράσω φίλε μου;», μη νομίσετε ότι είναι τόσο ασήμαντα, όσο φαίνονται εκ πρώτης όψεως.

Αν κάτσει κανείς και τα λογαριάσει, θα αντιληφθεί αμέσως ότι το μισό του μισθού του καταναλίσκεται σε αυτά!

Από τη στιγμή που βγαίνουμε από την πόρτα του σπιτιού μας, μέχρι τη στιγμή που ξαναγυρίζουμε, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από του να σκορπάμε δεξιά και αριστερά δίφραγκα, τάλιρα, δεκάρικα και εικοσάρικα, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.

Ξεκινάμε π.χ. με τριακόσιες δραχμές και γυρίζουμε αδέκαροι χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε πού πήγανε αυτά τα λεφτά…

Ξέρω λοιπόν, έναν σοβαρό και αξιοπρεπή κύριο που έχει λύσει το πρόβλημα αυτό των καθημερινών του μικροεξόδων, με τον πιο απλό και ευφυέστατο τρόπο:

Μέσα στο πορτοφόλι του υπάρχει πάντα ένα κολλαριστό και μεγαλοπρεπές χιλιόδραχμο, του οποίου ο μοναδικός προορισμός είναι να κάνει ορισμένες επιδεικτικές εμφανίσεις στις κατάλληλες περιστάσεις!

Ο κύριος αυτός με το χιλιάρικο, ποτέ δεν κρατάει επάνω του ψιλά. Αλλωστε δεν τα χρειάζεται καθόλου!

Το τραμ του, τους καφέδες του, το γυάλισμα των παπουτσιών του, τον κινηματογράφο του και την γκαζόζα του τού τα πληρώνουν πάντοτε οι άλλοι… Ιδού πώς λειτουργεί το κόλπο:

– Τι λες Κωστάκη, τρώμε ένα παγωτό;

– Και δεν τρώμε…

Ο ατυχής Κωστάκης ακολουθεί ανύποπτος στο ζαχαροπλαστείο τον ευφυή φίλο του. Θρονιάζονται σε ένα τραπεζάκι και καλούν το γκαρσόνι μεγαλοπρεπώς.

Τον λόγο έχει πάντα ο κύριος με το χιλιάρικο, που έκανε βέβαια και την πρόσκληση:

– Ελα εδώ παιδί μου.

– Διατάξτε.

– Τι παγωτά έχεις;

– Κρέμα, φιστίκι, κασάτα, βερίκοκο.

– Τι θα πάρεις Κωστάκη μου;

– Κασάτα.

– Λοιπόν. Θα φέρεις μια κασάτα και ένα βερίκοκο για μένα. Και ψιτ, γρήγορα…

– Μάλιστα.

Την ώρα του λογαριασμού αναλαμβάνει πάλι αυτός την πρωτοβουλία και χτυπάει επισήμως τα χέρια του.

– Ελα εδώ παιδί μου.

– Ορίστε.

– Πόσο σου θέλουμε;

– Δύο παγωτά έχετε;

– Μάλιστα.

– Είκοσι δύο.

Με αργές και επίσημες πάντα κινήσεις, βγάζει από το πορτοφόλι του το μοναδικό του χιλιάρικο.

– Κράτησε το παιδί μου…

– Χιλιάρικο είναι;

– Μάλιστα.

– Μήπως έχετε ψιλά κύριε;

– Να δω.

Τα χέρια του βυθίζονται διαδοχικά σε όλες του τις τσέπες του κουστουμιού του, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

• Δυστυχώς παιδί μου δεν έχω!

Ο ανύποπτος φίλος πέφτει στην παγίδα.

– Βάστα, έχω εγώ ψιλά.

– Μα τι λες Κωστάκη… Εγώ σε προσκάλεσα και εσύ θα πληρώσεις;

– Δεν έχει σημασία αδερφέ. Αφού δεν έχεις ψιλά; Να, παιδί μου, κράτησε τις είκοσι δύο…

Το παιδί τις κρατάει προθυμότατα, ενώ ο κύριος με το χιλιάρικο εξακολουθεί να διαμαρτύρεται ασθενέστατα και χλιαρότατα…

– Μα βρε αδερφέ, αυτό που έκανες δεν ήτανε καθόλου σωστό!

***

Ετσι, με τη μέθοδο του χιλιάρικου -που δεν χαλιέται ποτέ- ταξιδεύει δωρεάν στα τραμ, κερνάει τους φίλους του, πίνει τα καφεδάκια του και -πολλές φορές- οικονομάει και το πακέτο με τα τσιγάρα του.

– Δώσε δεκαπέντε δραχμές καημένε Γιώργο γιατί έχω χιλιάρικο!

Και αν βρεθεί κανείς και του το χαλάσει, δεν απογοητεύεται. Φροντίζει αμέσως και με κάθε θυσία να συμπληρώσει το εικοσάρι ή το τριαντάρι που του λείπει, κι όταν το βρει και συμπληρώσει το ποσό τρέχει αμέσως στο πρώτο περίπτερο που θα συναντήσει:

– Μήπως έχετε σας παρακαλώ, ένα χιλιάρικο να σας δώσω ψιλά;!

(Βασισμένο σε χρονογράφημα του Αλέκου Σακελλάριου για την εφημερίδα «Ασύρματος», 1939)