Αποκοιμήθηκα το βράδυ με του Γκιώνη τα παρακαλητά,

πριν ξημερώσει η αυγή, ξύπνησα

από των χελιδονιών τα τιτιβίσματα τα χαρωπά.

Του ουρανού τον θόλο στόλιζαν ακομη τα αστέρια τα χρυσά.

Θαύμασα τη λάμψη, ζήλεψα το φως τους, ελεύθερα ανάσαινα.

Καθώς το γλυκοχάραμα άρχισε να προβάλλει,

τα λίγα συννεφάκια, στα κόκκινα και στα ροζ ντυθήκαν βιαστικά.

Οι τριανταφυλλιές, λουσμένες με δροσοσταλίδες και διαμαντικά

τον ήλιο χαιρετούσαν.

Δυόσμος, γαρούφαλλα, αγιόκλημα, γιασεμί, φούλια, βασιλικά,

στον πρωϊνό αγέρα, χάριζαν απλόχερα την γλυκιά τους μυρωδιά.

Λίγες χνουδάτες πεταλούδες πάνω τους τον χορό αρχίζανε δειλά.

Οι μέλισσες πιάνανε δουλειά. Τα τζιτζίκια είχανε πολλά να πουν.

Ολόγυρα βουνά. Σκίνοι, πεύκα, χαμόκλαδα, κυπαρίσσια φουντωτά.

Η θάλασσα, καθρέφτης όλο ασήμι, περήφανα, λαμποκοπά.

Ολόγυρα, πολύχρονες ελιές μεστώνουν τον καρπό.

Toυ χωρισμού που είναι κοντά, τρέφουν τη θλίψη την πικρή.

Στην ξενιτιά μου έχει μοίρα το γραφτό.

Εκεί, κλαδιά, σπόρος. Εδώ, ρίζες βαθιές.

Εκεί, αλλιώτικος ο αέρας που φυσά, ξένα τα τραγούδια

ψεύτικα τα γέλια κι η χαρά, ανείπωτοι, μυστικοί και οι καημοί.

Αληθινές, οι αγρύπνιες, οι θλίψεις, οι απογοητεύσεις, οι αναστεναγμοί.

Βρίσκει κουράγιο η ψυχή. Κομμάτια από το νου και την καρδιά

τυλίγει μέσα στης ελπίδας τη φασκιά.

Προσεκτικά τα κρύβει, κάτω από της αυλής μας την κληματαριά.

Με χώμα τα σκεπάζει και κλαδιά ξερά, να κρατηθούν ζεστά.

Το καλοκαίρι που ακολουθεί και πάλι γοργά θα ‘ρθει.