Του κήπου μου το κυπαρίσσι
θρήνησα πολύ όταν μια αστραπή το χτύπησε
και το έριξε στην γη.

Βρίσκονταν πάντοτε εκεί από όταν ήμουνα παιδί.
Θαύμαζα την λυγερή κορμοστασιά,
την πράσινή του φυλλωσιά.
Ξαπόσταινα στην δροσερή του την σκιά.
Ονειρευόμουν,
πως κάποια μέρα από την κορυφή του,
του ουρανού μας θα έφτανα τα άστρα τα χρυσά.
Αφουγκραζόμουν, τα μουρμουρίσματά του τα απαλά,
τον αγέρα που μέσα στα πυκνά κλωνιά
έπαιζε με τα πουλιά.
Με κούμαρα για προσάναμμα, άναβα συχνά
στο τζάκι μας φωτιά.

Αντίκρυ τώρα, στο πεσμένο σου κορμί
κυπαρίσσι μου κλαίω και ζηλεύω.
Η δειλή, με τύψεις περίσσιες, και ντροπή,
εύχομαι, περήφανη, ορθή, στητή,
να με εύρισκε και μέναη τελική στιγμή,
όταν ολόγυρα θα ανθούνε οι ροδιές,
θα στολίζουν την φύση με χρώμα οι πανσέδες, θα μεθούν οι πεταλούδες από τις ευωδιές κι η ψυχή μου ξέχειλη θα είναι από ελπίδα, ζωής χαρά, κι αγάπη για τους ανθρώπους όλους, και για τον εαυτό μου ακόμα.