O θάνατος κάθε ομογενή είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός για όλους μας.

Αυτοί που «φεύγουν», μερικές φορές είναι γνωστοί στην Κοινότητά μας από την ανάμειξή τους στα κοινά, με προσφορές τους ή μέσα από διάκρισή τους.

Πολύ συχνά πληροφορούμαστε για το πέρασμά τους από τη ζωή από το γεγονός ότι ο θάνατός τους καταγράφεται από τους οικείους τους στις σελίδες του «Εθνικού Κήρυκα» και μένει για πάντα.

Μερικές πάλι φορές έχουν απασχολήσει την Κοινότητά μας αρνητικά, δίκαια ή άδικα.

Ούτως ή άλλως ο θάνατός τους, στο τέλος της ημέρας, αποτελεί ένα θέμα που μας ενδιαφέρει όλους.

Κι αυτό, γιατί είμαστε όλοι μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Της Ελληνικής Κοινότητας της Αμερικής.

Τις τελευταίες μέρες έφυγαν από τη ζωή δύο γνωστοί ομογενείς, με πλούσια προσφορά στην Κοινότητά τας, αφήνοντας ένα κενό.

Ο πρώτος που «έφυγε» ήταν ο πρώην επίσκοπος Απαμείας Βικέντιος, που μαζί με τον πρώην Μητροπολίτη Τυάνων Παϊσιο -γνωστοί ως «Παϊσιος-Βικέντιος»- ίδρυσαν από το πουθενά μία εκκλησιαστική αυτοκρατορία με κεντρική εκκλησία την Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, στην Αστόρια, με διακλαδώσεις στο Μπρούκλιν, το Λονγκ Αϊλαντ, καθώς και σε άλλες πόλεις της χώρας.

Δυνατές προσωπικότητες, με μεγάλη ευχέρεια λόγου οι Παΐσιος-Βικέντιος, λόγω του ότι χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά την ελληνική γλώσσα στις εκκλησίες τους, προσέλκυσαν χιλιάδες ομογενείς στο απόγειο της δόξας τους.

Η πορεία τους, ωστόσο, ήταν περιπετειώδης. Σκανδάλισε αρκετό κόσμο.

Παρά ταύτα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι άφησαν το αποτύπωμά τους στην Ομογένεια. Οτι έβαλαν το πετραδάκι τους στο ομογενειακό οικοδόμημα.

Τελικά, ο εκκλησιαστικός κολοσσός που δημιούργησαν απορροφήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον Απρίλιο του 1998.

Αργότερα τους καθαίρεσε, εξαιτίας των γνωστών γεγονότων, και στην περίπτωση του Βικέντιου για παρακοή.

Ο Βικέντιος πέθανε πάμπτωχος. Ούτε καν χρήματα για την κηδεία του δεν άφησε.

Πρόκειται για κάτι που σπάνια, αν ποτέ, συμβαίνει σε ανώτερους κληρικούς.

Μπορεί λοιπόν ο Βικέντιος να υπέπεσε σε λάθη. Φιλοχρήματος πάντως δεν φαίνεται να υπήρξε. Το αντίθετο.

Ο Θεός να τον συγχωρέσει.

Ο δεύτερος γνωστός ομογενής που «έφυγε», ήταν ο Πέτρος Γαλάτουλας. Ενα ανήσυχο μυαλό, ένας δραστήριος άνθρωπος, με υψηλό το αίσθημα του καθήκοντος και της προσφοράς στην Κοινότητά μας και στην Ελλάδα.

Ο Πέτρος αφιέρωσε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου 30 χρόνια από τη ζωή του στην υπόθεση της Ομοσπονδίας, την οποία υπηρέτησε με ζήλο.

Ενδεικτικό αυτού είναι ότι πρωτοστάτησε στην διοργάνωση πολλών παρελάσεων.

Ηταν το πρόσωπό της και η φωνή της.

Κατηγορήθηκε για διάθεση προσωποποίησης της Ομοσπονδίας.

Οι αντιπαλότητες που αναπτύχθηκαν στην Ομοσπονδία, όπως συνήθως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και που τελικά οδήγησαν στην απαξίωσή της, πήραν οξύτατο προσωπικό χαρακτήρα. Εφτασε σε ανεπίτρεπτα επίπεδα.

Εκτοξεύτηκαν σοβαρές κατηγορίες προς όλους, χωρίς τρανταχτά αποδεικτικά στοιχεία, ως όφειλαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία ατμόσφαιρα αμφισβήτησης και καχυποψίας, με τελικό στόχο την ηθική αλληλοεξόντωση των διαπλεκόμενων.

Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, κανείς δεν βγαίνει από αυτή την ιστορία αλώβητος.

Και το κρίμα είναι ότι κανείς τους δεν είναι τόσο επιζήμιος ή τόσο αρνητικός για τα συμφέροντα της Ομοσπονδίας που να αξίζει τον διασυρμό που υπέστησαν.

Ο θάνατος του Πέτρου, που οφείλεται σε μακροχρόνια προβλήματα υγείας, ας τους προβληματίσει όλους.

Η απουσία του από την Ομοσπονδία, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, θα γίνει αισθητή. Και ενώ κανένας μας δεν είναι αναντικατάστατος, ορισμένοι άνθρωποι, όπως ο Πέτρος Γαλάτουλας, δεν είναι εύκολο να αντικατασταθούν.

Τα θερμότατα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει!