Φυλακισμένη σε παραλυτικό κορμί,
πάνω σε καρέκλα με δυο ρόδες
μου γράφτηκε την ζωή μου να περνώ.

Σωλήνες, στηρίγματα στα χέρια
στην πλάτη στον λαιμό.
Βάρος για μένα,
σκλαβιά σε άλλους που αγαπώ.

Ολημερίς ποθώ έξω να βρεθώ.
Στο πάρκο, στο χορτάρι
σαν παιδί μικρό να κυλιστώ.
Στο χρώμα, στο φως της μέρας να διπλοτυλιχτώ,
να με χαϊδεύει το αεράκι απαλά,
να ακούω τα πουλιά, της ζωής το νέκταρ να ροφώ.
Από τον γαλανό ουρανό το ατλάζι του να δανειστώ
με σύννεφα λευκά να υφάνω νυφικό.
Με τις χρυσές του ήλιου ακτίνες
να πλέξω στεφάνι πλουμιστό.
Για λίγο να ονειρευτώ…

Ξίφη κοφτερά των περαστικών τα άδεια μάτια
που όταν με αντικρίζουν, ανέκφραστα, προσποιητά
αλλού στρέφουν βιαστικά, μου ματώνουν την καρδιά.
Το ανάπηρό μου σώμα να κοιτάξουν δίχως τύψεις, δεν μπορούν.
Το ριζικό μου να μοιραστούν έστω μονάχα για μια μικρή στιγμή, δειλιούν.
Να ήξεραν πόσο φλύαρα τα βλέμματα μιλούν.
Πόσο γρήγορος είναι ο νους!
Να καταλάβαιναν τα όσα η ψυχή μου λαχταρά…

Eνα χαμόγελο ολόγυρα ψάχνω,
το κορμί μου να ξεχάσω.
Της φυλακής τα σκοτάδια με ηλιαχτίδες να φωτίσω.
Σαν τον οδοιπόρο που η δίψα του καίει τα σωθικά
καθόλου δεν θα με νοιάζει πια,
αν το νεράκι στο δισάκι γλυκόπικρο είναι και γλυφό.