H Αννίτα Καρταλοπούλου, αντιπρόεδρος της Εθνικής Φιλοπτώχου Αδελφότητας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής από το 2020, ανήκει στους ελάχιστους και σπάνιους ανθρώπους, που όταν τελειώσεις τη συνομιλία μαζί της στον τόπο συνάντησής σας, βγαίνεις στο δρόμο και πηγαίνεις στο απέναντι καφέ, προβληματισμένος μήπως κάτι δεν κάνεις καλά στη ζωή σου.

Η βαθειά της συγκρότηση, η σταθερότητα, η πίστη στον άνθρωπο και τις αξίες του, το χριστιανικό της ήθος, συνδυασμένο με το ελληνικό ιδεώδες, και η άμετρη αγάπη για την οικογενειακή της εστία, είναι χαρίσματα αλλά και κατακτήσεις προσωπικές της, μέσα από τα οποία σήμερα είναι μια καταξιωμένη γυναίκα και επαγγελματίας, άξια θαυμασμού.

Δικηγόρος και εταίρος σε δικηγορικές εταιρείες κολοσσούς όπως Milberg LLP, Wolf Haldenstein Adler Freeman & Herz LLP και Αναπληρωτής Επίτροπος Πολιτειακής Ασφάλισης στην πολιτεία της Νέας Ιερσέης (Deputy Commissioner of banking and Insurance), ολοκλήρωσε την επαγγελματική της σταδιοδρομία ικανοποιημένη, γιατί κατάφερε να εφαρμόσει τον νόμο και να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους, που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα είχαν τη δυνατότητα να υπερασπιστούν την υπόθεσή τους. Η ανάγκη της αυτή άλλωστε, να βοηθάει και να υπερασπίζεται τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ήταν για μένα και το κέντρισμα να μάθω τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτή την «πυρετώδη ευτυχία» της προσφοράς της.

Παντρεμένη με τον επιφανή επιστήμονα Σταμάτη Καρταλόπουλο, Αρχοντα του Πατριαρχείου και με δυο αξιόλογα παιδιά, τον Βασίλη και την Στεφανία, η Αννίτα Καρταλοπούλου συνεχίζει με σοφία και βαθειά πίστη να αξιοποιεί καθημερινά την τεράστια κληρονομιά, που της άφησαν οι γονείς και οι παππούδες της: «Την ζωτική και επιτακτική ανάγκη να δίνει γενναιόδωρα». Ας βάλουμε στα ίχνη των βημάτων της τα δικά μας και ας την ακολουθήσουμε…

Πώς αποφασίσατε να γίνετε δικηγόρος;

Αρχικά ήμουν καθηγήτρια Αγγλικών στο Λύκειο, αλλά ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω. Είχα παντρευτεί ήδη από τα 21 μου χρόνια με τον άνδρα μου και είχαμε δημιουργήσει οικογένεια. Στα 23 έκανα τον γιο μου και στα 25 την κόρη μου. Ο σύζυγός μου με στήριξε πάρα πολύ. Εκείνος τελείωνε ένα διδακτορικό και είχε ήδη κάνει μάστερ στην Αγγλία. Είχαμε μεγαλώσει και οι δύο σε περιβάλλον που αγαπούσε τη μόρφωση, οπότε για μας ήταν κάτι απόλυτα φυσικό να την ακολουθούμε. Ετσι ξεκίνησα να σπουδάζω Νομικά στα 27 χρόνια μου. Τα δύο πρώτα χρόνια δούλευα την ημέρα και πήγαινα στη Νομική Σχολή το βράδυ. Από εκεί και πέρα, μέχρι να τελειώσω παρακολούθησα κανονικά τα μαθήματά μου. Με βοηθούσαν η μητέρα μου και ο σύζυγός μου, για να μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές μου. Δουλεύαμε και οι δύο πολύ σκληρά, γιατί θέλαμε να σταθούμε στα πόδια μας μόνοι μας. Ηταν σημαντικό για μας.

Αναλάβατε από πολύ νωρίς ευθύνες. Δεν σας πίεσε αυτή η κατάσταση;

Οταν έχεις να κάνεις κάτι παραπάνω, δεν είναι εύκολο, κυρίως σήμερα. Αλλά στη δική μας εποχή ήταν άλλη νοοτροπία για μας τις γυναίκες. Οπως ξέρεις κι εσύ, η ζωή είναι διαφορετική τώρα.

Οι άντρες και οι γυναίκες δεν βιάζονται να παντρευτούν ή να αρχίσουν την καριέρα τους. Ολα γίνονται πιο γρήγορα, από ό,τι ήταν στη δική μου γενιά. Οι νέοι έχουν μεγαλύτερη άνεση να προχωρήσουν και στη ζωή και στην καριέρα τους. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι καλύτερο, αλλά νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να κάνει ό,τι του ταιριάζει, σύμφωνα με τις καταστάσεις που συναντά στη ζωή του.

Ασκείτε δικηγορία περίπου 35 χρόνια και μια περίοδο είσασταν στην υπηρεσία της πολιτείας του Νιου Τζέρσεϊ, όταν ήταν κυβερνήτης η Christine Whitman. Ποια ήταν η εμπειρία σας σαν συντονίστρια του Ασφαλιστικού και Τραπεζικού Τμήματος της πολιτείας;

Οταν ξεκίνησα τη δικηγορία, ασχολήθηκα με αστικά θέματα, γιατί ήταν καλύτερο το ωράριο, αφού είχα ήδη κάνει οικογένεια. Μετά με κάλεσαν να πάω στη διοίκηση της Christine Whitman και εκεί ήταν πολύ διαφορετικά. Είχαν μια προτίμηση στις γυναίκες δικηγόρους και ήταν μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να κάνω κάτι διαφορετικό.

Η συνεργασία μου με την πολιτεία, μου έδωσε πολλές ευκαιρίες να αναπτύξω την καριέρα μου και να νιώσω περήφανη, γιατί μέσα από αυτή τη συνεργασία, μου δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσω ανθρώπους που είχαν ανάγκη και που αν δεν βρισκόμασταν δίπλα τους, δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν καμία υπόθεση. Ηταν πολύ μεγάλη ικανοποίηση το ότι μπορούσαμε να ελέγχουμε τις αγορές, ώστε να λειτουργούν όπως πρέπει. Εδώ στις ΗΠΑ είναι πολύ σημαντικό και μου άρεσε αυτό πολύ.

Μια περίπτωση από αυτές ήταν όταν είχαμε ενάγει την Prudential Insurance και κερδίσαμε ικανοποιώντας τους ασφαλισμένους με αποζημίωση της τάξης των 4 δισ., ενώ η ασφαλιστική πλήρωσε πρόστιμο επιπλέον 50 εκατομμύρια. Πήρα πολύ μεγάλη ικανοποίηση από αυτή τη νίκη και επιπλέον ήταν πολύ σημαντική στην καριέρα μου. Οταν η Whitman ήταν στη δεύτερη θητεία και ετοιμαζόταν να πάει με τον Τζορτζ Μπους όταν έγινε πρόεδρος, είχα ήδη φύγει από την κυβέρνηση και εργαζόμουν στην Milberg LLP. που ήταν πρωτοπόρος στις ομοσπονδιακες ομαδικές αγωγές και ηγέτης στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των θυμάτων εταιρικής αδικοπραγίας. Κάναμε αγωγές σε όλη τη χώρα και εφαρμόζαμε τον νόμο για την ανακούφιση των ανθρώπων.

Από όλες τις μέχρι τώρα δραστηριότητές σας, ποια ήταν αυτή που σας πρόσφερε μεγαλύτερη ικανοποίηση;

Για μένα πρώτα από όλα έρχεται η οικογένειά μου και η Εκκλησία μας. Τα δύο μου παιδιά και ο σύζυγός μου, μου έχουν συμπαρασταθεί πάρα πολύ και είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Η οικογένειά μου είχε στενούς δεσμούς με το Οικουμενικό Πατριαρχείο από το 1937. Οι παππούδες μου Σπύρος και Στεργιάνα Ζέλλες (Zelles) κατάγονταν από την Τένεδο και ήρθαν στο Τολέδο του Οχάιο γύρω στα 1900. Η μητέρα μου Μαρία Ζέλλες (Zelles) και ο πατέρας μου Στηβ Μπράς (Steve Brass), όπως και οι παππούδες μου, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Αγίας Τριαδας του Τολέδο. Η δική μας φιλία με τον Παναγιώτατο ξεκίνησε το 1998. Εχουμε κάνει 21 ταξίδια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ολα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Είχα μια πολύ καλή καριέρα, που την ευχαριστήθηκα, όπως και με ευχαριστεί πάρα πολύ η ενασχόλησή μου με την Εθνική Φιλόπτωχο από το 1998, που κάνει εξαιρετική δουλειά και βοηθάει με έναν τρόπο διαφορετικό. Εκτιμάει κάθε άνθρωπο και δίνει πολλές ευκαιρίες στις γυναίκες. Πολλές φορές λέω στις κοπέλες που βλέπω στην εκκλησία και δεν είναι μέλη της Φιλοπτώχου, να ασχοληθούν με αυτή, γιατί θα τους δώσει την ευκαιρία να μάθουν πολλά πράγματα και παράλληλα θα μάθουν να ηγούνται. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να βοηθήσεις την Φιλόπτωχο. Εχουμε γυναίκες από όλη την Αμερική με διάφορες ιδέες, με προγράμματα που εργάζονται σκληρά στις μητροπόλεις και στις ενορίες.

Ως Ελληνοαμερικανίδα που μιλάτε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα και ασχολείστε με την ελληνική κοινότητα, ποια είναι η εντύπωσή σας για την πορεία της γλώσσας και τη μοίρα του Ελληνισμού στην Αμερική;

Τα ελληνικά τα έμαθα πολύ καλά από την επιμονή των γονιών μου. Μιλούσα τα ελληνικά, πριν μιλήσω καν τα αγγλικά. Πήγα στο σχολείο και δεν ήξερα λέξη αγγλικά. Ρώτησα την μητέρα μου μετά από πολλά χρόνια τι σκεφτόταν όταν με έστελνε στο σχολείο και δεν ήξερα καν να πω μία λέξη αγγλική και ξέρετε τι μου είπε; «Ξέραμε ότι ήσουν έξυπνη και θα τα μάθαινες αμέσως τα αγγλικά, αλλά το πιο σημαντικό ήταν να μιλήσεις τα ελληνικά». Εκτός από τα ελληνικά που έκανα στην ενορία μας οι γονείς έφεραν σπίτι μας την κα Βέλπο, μια μοναδική δασκάλα στο είδος της, που έγινε η ηρωίδα μας και μέσα από αυτήν αγαπήσαμε και μάθαμε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Εκτός από μένα και τον σύζυγό μου και τα δύο παιδιά μας μιλούν τα ελληνικά, απέκτησαν ελληνική ταυτότητα, έχουν γραφτεί στους καταλόγους στην Ελλάδα και απέκτησαν την ελληνική υπηκοότητα. Για να γίνει αυτό μας πήρε πολλά χρόνια, αλλά το βλέπω σαν μία οικογενειακή νίκη που τα παιδιά μας με δική τους πρωτοβουλία θέλησαν να είναι Ελληνες.

Ασφαλώς και υπάρχουν οικογένειες, που ακόμα μαθαίνουν στα παιδιά τους την ελληνική γλώσσα, με όποιο τρόπο μπορούν. Κάτι πολύ καλό που έχει συμβεί, είναι ότι σήμερα υπάρχει ένας Αρχιεπίσκοπος που θέλει να κάνει επανεκκίνηση και έχει πραγματικό και σωστό ενδιαφέρον για την ελληνική παιδεία. Εχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που δείχνει, ότι θέλει να κάνει κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο. Εχει δημιουργήσει ένα ταμείο, ώστε να μπορέσουν να καλύπτουν ανάγκες διδακτικής ύλης και ό,τι χρειάζονται τα σχολεία. Πιστεύω, ότι η Αρχιεπισκοπή έκανε μια πολύ σημαντική κατάθεση σ’ αυτό το ταμείο, ένα μεγάλο ποσό, για τη στήριξη της ελληνικής παιδείας. Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος έχει συγκεντρώσει ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την ελληνική παιδεία. Ψάχνει να δημιουργήσει κάτι. Ο,τι και να ήταν στο παρελθόν, εμείς πρέπει να βλέπουμε μπροστά.

Τι κατά τη γνώμη σας πρέπει να κάνουμε, για να κρατήσουμε τα παιδιά κοντά στη γλώσσα, τον πολιτισμό και τη θρησκεία μας;

Στην ενορία της Αγίας Τριάδας στο Westfield της Νέας Ιερσέης υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια το πρόγραμμα Sight and Sound, ένα υπόδειγμα αναγνωρισμένο σε εθνικό επίπεδο, το οποίο δίνει την ευκαιρία σε 500 σχεδόν νέους κάθε χρόνο να συμμετέχουν σε προγράμματα που ταιριάζουν σε κάθε παιδί. Μία από τις πιο προχωρημένες εκκλησίες της Αμερικής, η Αγία Τριάδα του Westfield και τα μέλη του «Sight and Sound» βρίσκουμε τρόπους, ώστε να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον που θα τους εμπλουτίσει για όλη τους τη ζωή. Ο Σταμάτης και εγώ είμασταν πρόεδροι για 20 χρόνια και ήταν μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να κρατήσουμε τα παιδιά κοντά στο θέατρο, στο χώρο, στη μουσική, σε συζητήσεις, να βοηθήσουμε τα ταλέντα τους να ανθίσουν και να έρθουν πιο κοντά στην Εκκλησία. Με αυτό τον τρόπο είχαμε πολλές επιτυχίες και μπορέσαμε και κρατήσαμε τα παιδιά κοντά μας. Βρήκαμε κάτι που να ταιριάζει σε κάθε παιδί, ώστε να βοηθήσουμε να εκδηλώσουν τα ταλέντα τους, αλλά και να μάθουν να εργάζονται συλλογικά, να ανταγωνίζονται σωστά και να παίζουν με τους σωστούς κανόνες.

Πολλά παιδιά δεν μαθαίνουν από τους γονείς τους τις αρχές επιτυχίας σε αυτή τη χώρα, και δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να προοδεύσουν και να πετύχουν στην ευρύτερη κοινωνία και να γίνουν παράδειγμα για όλους. Αυτό τον ρόλο τον αναλάβαμε εμείς μαζί με τον ιερέα Αλεξάντερ Λεοντής και η ενορία μας έγινε μία από τις πιο γερές και σημαντικές ενορίες με πολύ καλό ελληνικό σχολείο. Αν θέλει κανείς να κάνει κάτι βρίσκει τους ανθρώπους και κυνηγάει το όνειρό του. Δεν μπορεί να γίνει μόνο από την Αρχιεπισκοπή ή την Ενορία η προσπάθεια. Μόνο αν υπάρχει μία συνεργασία και μία γραμμή από την κορυφή τότε ανοίγει ο δρόμος για κάτι καλύτερο. Πιστεύω σήμερα ότι με τον Αρχιεπίσκοπο, έναν πολύ μορφωμένο και προχωρημένο άνθρωπο που καταλαβαίνει την Εκκλησία της Αμερικής και αναγνωρίζει ότι πρέπει να κάνουμε κάτι διαφορετικό, έχουμε πολύ καλούς οιωνούς ότι θα τα καταφέρουμε να κρατήσουμε την Παιδεία, την κουλτούρα και τη θρησκεία μας ζωντανά.

Πότε σας δημιουργήθηκε η ανάγκη να ασχοληθείτε με τα κοινά;

Πάντα ήμουν έτσι, γιατί μεγαλώσαμε με αυτή την νοοτροπία στη χώρα αυτή. Και οι γονείς μου ήταν το ίδιο. Πρέπει να κάνεις κάτι πάντα για τον άλλον. Εδώ στην Αμερική και ο πιο φτωχός άνθρωπος κάνει μία φιλανθρωπία. Αυτό το μαθαίνουμε στο σχολείο, στο σπίτι μας, στην κοινότητά μας, έτσι μεγαλώνουμε. Κάτι που μου έδωσε χαρά, όταν έφτασα στην Ελλάδα, είναι ότι κάθε φορά που πήγαινα στο σουπερμάρκετ οι άνθρωποι αγόραζαν πάντα κάτι για τους πρόσφυγες. Στην Αμερική το να είναι κανείς κεντραρισμένος μόνο στον εαυτό του δεν είναι σωστό. Ο σωστός πολίτης μαθαίνει εδώ, ότι πρέπει να κάνει κάτι και για τον άλλον.

Είναι μία βασική αρχή και από τα πιο όμορφα πράγματα που έχει αυτή η κοινωνία να επιδείξει. Είδα ένα άρθρο κάποτε που είχε γραφτεί για μια μαύρη γυναίκα που δούλευε πλένοντας και σιδερώνοντας ρούχα σε σπίτια. Οταν πέθανε η γυναίκα αυτή, άφησε 1 εκατομμύριο δολάρια σε ένα κοντινό πανεπιστήμιο, ώστε να μορφωθούν τα παιδιά και να μην αναγκαστούν να δουλέψουν, όπως δούλεψε εκείνη σε όλη της τη ζωή. Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο καθένας κάνει κάτι για τον άλλον. Οταν εργαζόμουν στο Μανχάταν, επί 25 χρόνια έβγαινα κάθε πρωί στο Port Authority και μπορούσα να ακολουθήσω ή το 7th Avenue και να περπατήσω 4-5 μπλοκ στο γραφείο μου ή το 8th Avenue που ήταν βρώμικο και διαφορετικό. Περπατούσα πάντα στο 8 Αvenue, για να μην ξεχάσω την κοινωνία των φτωχών, των ανθρώπων που είναι άνεργοι και ζητιάνοι.

Δεν αρκεί μόνο να κάνουμε μία καλή καριέρα για τον εαυτό μας και τα παιδιά μας. Πρέπει να σκεφτούμε τον άνθρωπο που δεν έχει, που πεινάει και είναι φτωχός, βρίσκεται στο δρόμο και περιμένει κάτι από αυτόν που μπορεί να κάνει κάτι γι’αυτόν. Αυτό πρέπει να είμαστε εμείς. Αγαπάμε την ωραία μας ζωή, ζούμε καλά, αλλά δεν είναι αρκετό να φροντίζεις μόνο τους δικούς σου ανθρώπους, αλλά κι αυτούς που δεν έχουν.

Οι γονείς και οι παππούδες μου πάντα στήριζαν τους συγγενείς τους, τους πατριώτες που ήταν στο χωριό και δεν είχαν κάτι παραπάνω. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Τολέδο ερχόντουσαν τα καράβια από όλο τον κόσμο. Οταν ερχόταν κάποιο ελληνικό ο πατέρας μου πήγαινε να ρωτήσει, αν υπήρχε κανένας Ελληνας μέσα, γιατί οι περισσότεροι ήταν ξένοι. Οταν έβρισκε Ελληνες, τους έφερνε πάντα στο σπίτι μας. Η μητέρα μου μαγείρευε, ώστε να περάσουν μια δυο μέρες, αφού είχαν πιάσει στεριά, σε ένα σπίτι ελληνικό και φιλόξενο, σε οικογενειακό περιβάλλον. Ο πατέρας μου το έκανε αυτό μέχρι το 1995. Πέθανε το 2000.

Εσείς αντιμετωπίζετε το ίδιο θετικά την ζωή;

Προσπαθώ. Είναι ακριβώς αυτό που σας έλεγα πριν. Οταν κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις πόση δυστυχία υπάρχει, πόσες ανάγκες έχουν οι άνθρωποι, και πόσες δυσκολίες συναντούν στη ζωή τους προσπαθείς να μην ξεχνάς ότι εσύ έχεις πολλά καλά, που ίσως οι άλλοι δεν έχουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε κάνει πιο ευτυχισμένο, αφού και η δυστυχία είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα χαρούμενοι οι άνθρωποι, αλλά πρέπει να έχουμε συνείδηση και να μην ξεχνάμε ποτέ τι γίνεται γύρω μας.

Πείτε μου για την Ελλάδα και τον Ελληνα…

Η Ελλάδα είναι σε μία πολύ δύσκολη γειτονιά. Εχει δυσκολίες με τους μετανάστες, έχει δυσκολίες με την Τουρκία. Θέλει να προχωρήσει τον πολιτισμό και τα παιδιά της σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Εχασε πολλούς νέους τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ο Ελληνας έχει μία μεγάλη ικανότητα να επιβιώνει. Το βλέπουμε εδώ στην Αμερική, πως τα καταφέρνουμε όλοι και στις δύο κουλτούρες. Πατάμε σε δύο βάρκες, αλλά βρίσκουμε μία ισορροπία πάντα. Ο Ελληνας, όταν καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει κάτι διαφορετικό, το κάνει. Βρίσκει πάντα τον τρόπο. Οι Ελληνες του εξωτερικού είναι αλήθεια προσαρμόζονται και αγκαλιάζουν πιο εύκολα τις αλλαγές, αλλά πιστεύω ότι και στην Ελλάδα μπορεί να γίνουν καλύτερα πράγματα. Εχουμε μια υπέροχη χώρα. Είμασταν δυο μήνες εκεί αυτό το καλοκαίρι. Ηταν τόσο όμορφα και ήρεμα και ο κόσμος πολύ προσεκτικός με τον Covid.

Εχουμε μια υπέροχη χώρα με ανθρώπους μονίμως διχασμένους…

Οταν εργαζόμουν στη Milberg LLP, κάθε Παρασκευή πρωί ερχόταν ένας νεαρός Εβραίος, που δίδασκε τη δική τους Αγία Γραφή και πάντα σταματούσε να μου πει καλημέρα. Ηταν λίγο πριν το δικό του Πάσχα και τον ρώτησα πού θα πάει. Μου είπε ότι θα πήγαινε στο Ιράν. Παραξενεύτηκα και τον ρώτησα, πώς το βλέπουν αυτό οι γονείς του. «Γιατί πας στο Ιράν;» τον ρώτησα. «Υπάρχει ένα χωριό, στο οποίο μένει μόνο ένας Εβραίος -μου είπε- και κάθε μήνα πηγαίνει κάποιος από μας να μιλήσει μαζί του και να μην αισθάνεται μόνος του. Είμαι πολύ τυχερός που μπορώ να πάω εγώ αυτή τη φορά. Εφόσον υπάρχει εκεί ένας, είμαστε όλοι εκεί γι’ αυτόν».

Αυτό μου είπε και το αναφέρω αυτό το γεγονός πολλές φορές, γιατί οι Εβραίοι είναι πρόθυμοι να πάνε στην άκρη της Γης, για να προστατέψουν την πίστη και τον λαό τους. Ας το κατανοήσουμε και εμείς αυτό, όχι μόνο ως Ελληνες, αλλά και ως χριστιανοί. Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι το Πατριαρχείο δεν μπορεί να φύγει από την Κωνσταντινούπολη. Πρέπει εμείς να πηγαίνουμε εκεί και να βοηθάμε τον Ελληνισμό και τη θρησκεία μας. Οι Εβραίοι είναι πρόθυμοι να πάνε όπου να ’ναι, αρκεί να έχουν ένα μόνο δικό τους άνθρωπο! Καλό θα ήταν να μάθουμε και εμείς κάτι από αυτούς.

Ακούω κάποιους Ελληνες που λένε «Δεν με ενδιαφέρει η Ελλάδα» και με δυσαρεστεί πολύ αυτό. Πάντα πρέπει να στηρίζουμε τη χώρα μας. Οι Εβραίοι δεν θα το έλεγαν ποτέ αυτό. Οπως υποστηρίζουν έναν άνθρωπο μόνο του στο Ιράν, έτσι κι εμείς πρέπει να μονιάσουμε και να προστατέψουμε την κουλτούρα μας, τη χώρα μας, τη θρησκεία μας που είναι μοναδικά.