Από τη Δευτέρα μπήκαμε και επίσημα στην Ανοιξη αφήνοντας πίσω μας έναν χειμώνα, τουλάχιστον εδώ στην περιοχή μας της Νέας Αγγλίας, ήπιο και γλυκύ εκτός από τη μεγάλη χιονόπτωση της περασμένης εβδομάδας για την οποία είχαμε γράψει σχετικά.

Τώρα πια και με την αλλαγή της ώρας και το πιο πολύ φως, το βλέπει και το αισθάνεται κανείς ότι «έαρ μυρίζει» και ήδη μπήκαμε και στην τροχιά των εκδηλώσεων για τη μεγάλη επέτειο της Επανάστασης του 1821, η οποία οδήγησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους. Ηδη η Φλόριδα, όπως διαβάσαμε στην λεπτομερή περιγραφή του καλού συναδέλφου Σταύρου Μαρμαρινού, άνοιξε τον δρόμο.

Ολες οι γενιές ζητωκραύγασαν για την Ελλάδα, μα πιο πολύ ακούστηκαν οι πασίχαρες φωνές των μικρών παιδιών τα οποία ντυμένα με τις όμορφες ελληνικές στολές τους και τη γαλανόλευκη στα χέρια τίμησαν την πατρίδα των πατρίδων όλου του Κόσμου.

Οφείλουμε όμως να μην ξεχνούμε πως η Κύπρος στενάζει και βοά επί σχεδόν μισό αιώνα τώρα υπό τον αδυσώπητο τουρκικό ζυγό, ενώ οι βλέψεις της Τουρκίας για το Αιγαίο και τη Θράκη είναι γνωστές και ύπουλες. Μη βλέπετε που τώρα με τους σεισμούς εμφανίζονται διαλεκτικοί και γλυκόφθογγοι. Το λέω αυτό ενθυμούμενος τα λόγια της Μικρασιάτισσας γιαγιάς μου που από προύχοντες και ζάπλουτοι στη Σμύρνη κατάντησαν πρόσφυγες στη Λέσβο, πως «οι Τούρκοι γιε μου δεν ξεκάνουν ποτέ αυτό που κάνουν, να μην εμπιστεύεσαι». Πόσο δίκιο είχε!