Καλημέρα από την Αθήνα που σηκώθηκε το πρωί με έναν υπέροχο ήλιο να την ζεσταίνει με 73-75 βαθμούς, αλλά και τις πρώτες ρίπες του έτους από αφρικανική σκόνη. Την ερχόμενη εβδομάδα η θερμοκρασία θα ανέβει -κι ελπίζω χωρίς τη σκόνη.

Αυτό που σίγουρα δεν θα έχουμε είναι αγώνες της Εθνικής Ελλάδας στα γήπεδα της Γερμανίας, στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Η αλήθεια είναι πως ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν «διάβασε» καλά το παιχνίδι με την Γεωργία ούτε κατέβασε την Εθνική όπως θα έπρεπε, κυρίαρχη. Ο Γκουστάβο Πογέτ είχε μπροστά τον πιο φορμαρισμένο Ελληνα φορ, τον Φώτη Ιωαννίδη αλλά μπαλιές δεν πήρε. Δεν πήρε γιατί Μπακασέτας και Μάνταλος έπαιζαν περισσότερο ως μέσοι ή μεσοαμυντικοί παρά ως μεσοεπιθετικοί ή 10άρια. Ετσι ο Ιωαννίδης… βολόδερνε στην άμυνα της Γεωργίας. Επίσης με εξαίρεση την αλλαγή του Γιακουμάκη στη θέση του Ιωαννίδη που είναι ίδιες θέσεις, σε όλες τις άλλες αλλαγές μπήκαν παίκτες που έπαιζαν μία θέση πιο πίσω απ’ αυτούς που βγήκαν. Ετσι η ομάδα έγινε πιο αμυντική απ’ ό,τι είναι η φύση της ή και απ’ ό,τι έπρεπε με βάση τη δυναμική των δύο ομάδων.

Κι ένα τελευταίο που τα λέει όλα για το παιχνίδι. Ο Κβαρατσκέλια έκανε τη δήλωση – κλειδί. «Παίζαμε 60.000 απέναντι σε 11», είπε ο Γεωργιανός σταρ της Νάπολι και είχε δίκιο δείχνοντάς μας όμως ένα πολύ μεγάλο λάθος μας. Σ’ ένα γήπεδο «καμίνι», με 60.000 Γεωργιανούς να θέλουν να ζήσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σαν χώρα την τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και παίζοντας απέναντι σε μία χώρα -την Ελλάδα- με την οποία έχουν εργασιακούς δεσμούς -όπως π.χ. οι Ελληνες με την Γερμανία και σε κάθε αγώνα μας θέλουμε να αποδείξουμε πολλά- Πογέτ και διεθνείς έπρεπε να μπουν σαν φαβορί, έπρεπε να μπουν όπως στο ματς με το Καζακστάν. Με… χίλια και επιβάλλοντας πλήρως το ρυθμό τους. Αλλά και αυτό να μην έκαναν -που δεν το έκαναν- Πογέτ και διεθνείς έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να μην πάνε στα πέναλτι. Γιατί εκεί το βάρος απέναντι σε… 60.000 τερματοφύλακες είναι τεράστιο.

Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Με το Καζακστάν «γεννάνε και τα κοκόρια σου» και λίγες μέρες μετά με την Γεωργία… χάνεσαι. Δεν πρέπει να σταυρώσουμε κανέναν. Ούτε προπονητή, ούτε παίκτες, ούτε κανέναν. Ηταν ένας αγώνας, έγιναν λάθη, τα αναγνωρίζουμε, τα αναλύουμε και πάμε παρακάτω. Δεν τελειώνει η ζωή με αυτό το παιχνίδι. Μεγάλες διοργανώσεις έχουμε κάθε χρόνο ή κάθε δύο χρόνια ή κάθε τέσσερα χρόνια. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μαθαίνουμε από όλα τα λάθη.

Και δεν μαθαίνουμε. Τίποτα. Κάνουμε τα ίδια λάθη.

Ακόμα η Εθνική Ελλάδας είναι… νομάς. Δεν έχει δικό της αθλητικό κέντρο. Είναι φιλοξενούμενη πότε στον Αγιο Κοσμά, πότε στο Μαζαράκη.

Η Εθνική Ελλάδας δεν έχει γήπεδο. Ούτε στο ΟΑΚΑ που είναι το εθνικό μας στάδιο, ούτε σε κάποιο άλλο που να είναι δικό της. Ηταν… έρμαια στα παιχνίδι – μπαλάκι των «δυναστών» στα γήπεδά τους. Πότε έχει έδρα το «Γεώργιος Καραϊσκάκης», πότε την Τούμπα, πότε την «OPAP Arena».

Αλλά το πιο σημαντικό που δεν έχει η Εθνική Ελλάδας είναι σεβασμό. Πριν και μετά τα παιχνίδια Μέσα Ενημέρωσης έγραφαν διάφορα. 2-3 Μέσα ότι έπρεπε να πάρει τον τάδε παίχτη, 2-3 Μέσα ότι καλά έκανε και πήρε αυτούς που πήρε. Και το χειρότερο; Τα Μέσα που δεν… γουστάρουν την διοικούσα επιτροπή της Εθνικής Ελλάδας άρχισαν να γράφουν πολλά άσχημα για την «γαλανόλευκη» ομάδα, για παίκτες που έχει, για τον προπονητή και για παίκτες που δεν πήρε και θα την έστελναν στα τελικά του… Γαλαξία.

Είμαι σίγουρος πως τέτοια Μέσα -όπως και τα άλλα Μέσα, άλλες χρονιές- θα παρακαλούσαν τον αποκλεισμό της Εθνικής για να μην χρειαστεί να γράψουν… διθυράμβους για τους… εχθρούς αλλά και για να βγάλουν την χολή τους για ανθρώπους μέσα στην ΕΠΟ, επιλογές της ΕΠΟ, ακόμα και επιλογές σε παίκτες που δεν θέλουν, χρησιμοποιώντας την αποτυχία της Εθνικής Ελλάδας.

Μιλούν και γράφουν ανθελληνικά για την προπαγάνδα τους και τον «πόλεμό» τους απέναντι σ’ αυτούς που δεν θέλουν στην ΕΠΟ. Και αν καταφέρουν να «ρίξουν» την ΕΠΟ και βάλουν τη δική τους τότε τα Μέσα αυτά θα βλέπουν την καλύτερη Εθνική. Οπως έκαναν και οι άλλοι με τα δικά τους Μέσα…

Μέγιστη ντροπή!