Από την αποφράδα εκείνη μέρα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος ολόκληρος ο Ελληνισμός ζει μέσα στη βαθιά λύπη και στον θλιβερό στοχασμό.

Ουδείς βεβαίως μπορεί να θρηνήσει πιο βαθιά από τις οικογένειες των θυμάτων.

Ολοι όμως ανεξαιρέτως πενθούμε ειλικρινά για τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν τόσο άδικα και απροσδόκητα.

Ταυτόχρονα, ο κάθε ένας μας αισθάνεται ανήμπορη λύπη και οργή μπροστά σε μια ακόμη διαπίστωση της διαχρονικής αδυναμίας του ελληνικού κράτους να προλάβει ατυχήματα τέτοιου μεγέθους και να προστατεύσει αποτελεσματικά τους πολίτες του.

Καθολική είναι η απαίτηση για την αναζήτηση υπαιτίων και απόδοση ευθυνών.

Ελάχιστοι είναι όμως εκείνοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι, πέραν από την συγκεκριμένη τραγωδία, η πατρίδα, που τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια εβίωσε ξένη κατοχή, εμφύλιο πόλεμο, σκληρή δικτατορία, δύσκολη μεταπολίτευση και βαθιά πολύπλευρη και πολύχρονη κρίση, έχει πράγματι ακόμη ουλές από βαθιές πληγές, βαριές ελλείψεις και σοβαρότατες ατέλειες.

Ως εκ τούτου, παράλληλα με το επιτακτικό χρέος της απόδοσης ευθυνών όπου αυτές ανήκουν και της διόρθωσης των κακώς κείμενων, έχουμε όλοι υπέρτατο καθήκον να προστατέψουμε τη βασανισμένη αυτή χώρα από τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να σημειωθεί με αγωνία ότι σήμερα στην Ελλάδα η τραγωδία αντί να ενώσει όλους σε μια κοινή προσπάθεια αυτοκριτικής και επανόρθωσης, έχει γίνει αφορμή για οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση σε κλίμα δημαγωγικής και μικροπολιτικής εκμετάλλευσης.

Η απαξίωση και η περιφρόνηση είναι τα κυρίαρχα αισθήματα που καλλιεργούνται στον ελληνικό λαό και εκφράζονται σε αναρίθμητες ατομικές, συλλογικές και κομματικές δηλώσεις και εκδηλώσεις.

Σημειώνεται αγανάκτηση και οργή κατά του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής ηγεσίας.

Ας θυμηθούμε όμως ότι αντιδράσεις αυτού του είδους βασισμένες στον μικροκομματισμό και τη δημαγωγία και την εκμετάλλευση του δημόσιου αισθήματος έχουν επιφέρει ανείπωτες καταστροφές όχι μόνο στο απώτερο παρελθόν αλλά και πολύ πρόσφατα κατά την τελευταία οικονομική κρίση.

Υπό την επήρεια τότε της απογοήτευσης και της απαξίωσης κατά της πολιτικής ηγεσίας, που είχε πάντως επιτύχει να κρατήσει σταθερό το τιμόνι στη δίνη της μεταπολίτευσης, ο λαός είχε καταλήξει να εκλέξει στο Κοινοβούλιο φασιστικά αποβράσματα που εξευτέλισαν τον δημόσιο βίο.

Στην έξαψη της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης, οι πολίτες έδωσαν επίσης τότε πίστη σε ασύστολα ψεύδη, δεν εκτίμησαν σωστά επιπόλαιες και απατηλές υποσχέσεις και παρέδωσαν τη διακυβέρνηση της χώρας σε ένα συνονθύλευμα αριστερών και υπερσυντηρητικών ανεύθυνων.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Οι συνέπειες ήταν τότε, μεταξύ άλλων, επιπρόσθετα βαρύτατα μνημόνια, καταβαράθρωση της παιδείας, αποστροφή της αξιοκρατίας και αχαλίνωτος και διεθνής εξευτελισμός.

Σήμερα η πατρίδα ευρίσκεται πάλι, σε μια άκρως επικίνδυνη συγκυρία προ επικείμενων γενικών εκλογών και ενώ το καζάνι της κοινής γνώμης κοχλάζει από αγανάκτηση και αισθήματα έντονης απογοήτευσης.

Προ αυτής της αδιάκριτης, γενικής και εν πολλοίς υποδαυλιζόμενης απαξίωσης κατά της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, ολόκληρος ο Ελληνισμός, παράλληλα με την επιβαλλόμενη απόδοση ευθυνών για το τραγικό ατύχημα, οφείλει να αναλογισθεί το παρελθόν και να μη βάλει πάλι φωτιά σε ολόκληρο το σπίτι για να διορθώσει επί μέρους λάθη ελλείψεις και ατέλειες.

Η χώρα θα εδραιωθεί στο σωστό δρόμο του εκσυγχρονισμού και της προόδου όχι με αλόγιστη οργή και αυτοκαταστρεπτική απαξίωση αλλά με στοχευμένες ενέργειες και ώριμες πολιτικές αντιδράσεις.

Εθνικό επιτακτικό καθήκον είναι όχι μόνο να διορθωθούν τα κακώς κείμενα αλλά να εκτιμηθούν και τα μέχρι τούδε θετικά επιτεύγματα που είναι και η μόνη στέρεη βάση για να μπορέσει η πατρίδα να συνεχίσει θετικά και εποικοδομητικά.