Κύριε Διευθυντά,

Ηταν η εορτή της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου που καθιερώθηκε να εορτάζεται αυτή την ημέρα από τα Ηνωμένα Εθνη. Και το «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα» ήταν αφιερωμένο σ’ αυτή την εορτή.

Από παιδί όταν ήμουν θυμάμαι πως πάντοτε είχα κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις με το γυναικείο φύλο. Εκτός από τη μάνα μου και τις αδελφές μου, είχα πολλές εξαδέλφες και γειτόνισσες. Και να πω ότι αυτές οι σχέσεις δεν είχαν σεξουαλικότητα αλλά ήταν φιλικές, επικοινωνιακές και κοινωνικής κουλτούρας. Οταν μεγάλωσα αισθανόμουν τη γυναίκα ως τον άλλον άνθρωπον, ως τον πλησίον, ως τον άνθρωπο που πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον άλλον άνθρωπο. Καταλάβαινα ότι τουλάχιστον διανοητικώς πολλές φορές το γυναικείο φύλο είχε καλύτερες ικανότητες και καλύτερες αποδόσεις από το ανδρικό φύλο. Πιστεύω ότι η γυναίκα πολλές φορές έχει ανώτερη πνευματική ευστροφία από τους άνδρες και έχει τη γυναικεία πονηράδα πάντοτε μαζί της. Και χαίρομαι πάρα πολύ που σήμερα στον προοδευτικό κόσμο η γυναίκα έχει ανεβεί εκεί που της αξίζει, ίσως λίγο καθυστερημένα αλλά επάξια και συγχαίρω και χειροκροτώ εντονότατα όλες τις γυναίκες που ζουν σύγχρονα και εξελιγμένα στον 21ο αιώνα. Όμως, λυπάμαι απερίγραπτα για αυτές τις γυναίκες που θέλουν να ζήσουν σαν άνθρωποι αλλά δεν μπορούν να το κάνουν λόγω της πατρίδας τους, της θρησκείας τους, της κοινωνίας τους. Και λυπάμαι ακόμα πιο πολύ που δεν μπορεί να βοηθηθούν αυτές οι κακότυχες γυναίκες. Τώρα εάν με ρωτήσει κάποιος, ποιες γυναίκες έχω θαυμάσει, θα του απαντήσω. Η μάνα μου ήταν η πιο καλή γυναίκα του κόσμου. Οι δύο αδελφές μου που ζουν στην Ελλάδα είναι οι καλύτερες και εθαύμαζα τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Θαυμάζω την Ντόρα Μπακογιάννη, τη Στέλλα Κοκόλη και τούτη την εποχή θαυμάζω την Ουκρανία.

Δημήτρης Γεωργόπουλος

Κουίνς, ΝΥ