ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ. («ΑΡ»). Το νέο παντελόνι για να αντικαταστήσει το κουρελιασμένο χακί του Αλεξ Μορισέι (Alex Morisey) θα πρέπει να περιμένει. Δεν μένουν μετρητά ούτε για μπισκότα χωρίς ζάχαρη. Ακόμη και στην αρχή του μήνα, ο προϋπολογισμός είναι τόσο γυμνός που το Fixodent για την οδοντοστοιχία του είναι πολυτέλεια. Τώρα, στα μισά του δρόμου, τα πράγματα είναι τόσο περιορισμένα που ακόμη και μια Diet Pepsi είναι ένα έξοδο.

«Πόσα χρόνια μου μένουν;» ρωτάει ο 82χρονος Μόρισεϊ, που μένει σε γηροκομείο της Φιλαδέλφειας. «Θέλω να τα ζήσω όσο καλύτερα μπορώ. Αλλά σε κάποιο βαθμό, χάνεις την αξιοπρέπειά σου».

Σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι γηροκομείων είναι εγκλωβισμένοι σε μία άθλια κατάσταση: οδηγούνται στη φτώχεια, αναγκάζονται να παραδώσουν όλα τα εισοδήματα και αφήνονται να ζουν με ένα επίδομα έως και $30 το μήνα. Σε ένα σύστημα μακροχρόνιας φροντίδας που υποβάλλει μερικούς από τους πιο αδύναμους της κοινωνίας σε καθημερινές ταπεινώσεις, το επίδομα προσωπικών αναγκών που παρέχεται από το Medicaid, όπως ονομάζεται, είναι από τα πιο πανταχού παρόντα, αλλά και λιγότερο γνωστά.

Σχεδόν τα δύο τρίτα των Αμερικανών ενοίκων γηροκομείων πληρώνουν τη φροντίδα τους από το Medicaid και, σε αντάλλαγμα, όλα τα εισοδήματα κοινωνικής ασφάλισης, συντάξεις και άλλα εισοδήματα που θα λάμβαναν μεταφέρονται για να πληρώσουν τον λογαριασμό τους. Το επίδομα προσωπικών αναγκών προορίζεται να πληρώσει για οτιδήποτε δεν παρέχεται από τον οίκο ευγηρίας, από ένα τηλέφωνο, ρούχα και παπούτσια, μέχρι ένα δώρο γενεθλίων για ένα εγγόνι.

Ενα πρόβλημα: το Κογκρέσο δεν έχει αυξήσει το επίδομα εδώ και δεκαετίες.

«Είναι πραγματικά ένα από τα πιο ταπεινωτικά πράγματα για αυτούς», λέει ο Σαμ Μπρουκς (Sam Brooks), δικηγόρος του «The National Consumer Voice for Quality Long-Term Care», που υποστηρίζει τους κατοίκους του γηροκομείου και έχει ζητήσει αύξηση του επιδόματος. «Μπορεί πραγματικά να είναι ένα σημείο ντροπής».

Ειδικά όταν ένα άτομο δεν έχει στενούς συγγενείς ή κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει οικονομικά, το επίδομα μπορεί να τύχει εντυπωσιακής ανάγκης. Οταν η Μάρλα Κάρτερ επισκέπτεται την πεθερά της σε έναν οίκο ευγηρίας στο Οουένσμπορο του Κεντάκι, η σκηνή μοιάζει περισσότερο φτωχόσπιτο του 19ου αιώνα παρά η σύγχρονη Αμερική. Με ένα επίδομα μόλις 40 δολαρίων, οι τρόφιμοι είναι ντυμένοι με ακατάλληλες στολές ή νοσοκομειακές ρόμπες που ανοίγουν. Μερικοί δεν έχουν κάλτσες ή παπούτσια. Οι βασικές προμήθειες εξαντλούνται. Πολλοί δεν έχουν καν στυλό για να γράψουν. «Αυτό ήταν τόσο σοκαριστικό για εμάς», λέει η Κάρτερ, «η φτώχεια» συμπλήρωσε.

Ηταν τόσο τρομοκρατημένη που μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσαν έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, το «Faithful Friends Kentucky», για να διανέμει αντικείμενα στους ενοίκους του γηροκομείου της περιοχής. Μεταξύ των πραγμάτων που δέχθηκαν πιο θερμά είναι τα χαρτομάντιλα Kleenex, επειδή οι εγκαταστάσεις διαθέτουν συχνά τραχιές απομιμήσεις και ακόμη και αυτά μπορεί να είναι δύσκολο να τα βρεις. «Φέρνεις μια σόδα ή μια οδοντόβουρτσα και θα ενθουσιαστούν τόσο πολύ», λέει. «Μου είναι τόσο λυπηρό».

Το Medicaid δημιουργήθηκε το 1965 ως μέρος των προγραμμάτων «Great Society» του Lyndon B. Johnson. Μια τροποποίηση του 1972 καθόρισε το επίδομα προσωπικών αναγκών, το οποίο ορίστηκε σε τουλάχιστον $25 μηνιαίως. Σε αντίθεση με άλλες παροχές όπως η Κοινωνική Ασφάλιση, οι αυξήσεις του κόστους ζωής δεν ενσωματώθηκαν στους κανόνες επιδόματος προσωπικών αναγκών.

Αν είχε συνδεθεί με τον πληθωρισμό, θα ήταν περίπου 180 δολάρια σήμερα. Αλλά το Κογκρέσο αύξησε το ελάχιστο επιτόκιο μόνο μία φορά, στα $30 το 1987. Παρέμεινε εκεί από τότε.

Μερικοί πολιτικοί προσπάθησαν να διορθώσουν το πρόβλημα, συμπεριλαμβανομένης της αντιπροσώπου Τζένιφερ Γουέξτον (Jennifer Wexton), Δημοκρατικής από τη Βιρτζίνια, που το 2019 εισήγαγε ένα νομοσχέδιο για την αύξηση του ελάχιστου επιδόματος στα $60 και τις ετήσιες αυξήσεις που συνδέονται με αυτές για την Κοινωνική Ασφάλιση. Δεν τέθηκε καν ακρόαση. «Σοκαρίστηκα», λέει η Γουέξτον. «Είναι θέμα αξιοπρέπειας για αυτούς τους ανθρώπους».

Το Medicaid χορηγείται από κοινού μεταξύ μεμονωμένων πολιτειών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και, αντιμέτωπες με ομοσπονδιακή αδράνεια, οι πολιτείες έχουν αναλάβει να αυξήσουν τα επιδόματα. Ακόμα κι έτσι, τα περισσότερα παραμένουν χαμηλά.

Η πλειονότητα των πολιτειών -28- έχουν επιδόματα $50 ή λιγότερα, σύμφωνα με έρευνα πολιτείας από το Αμερικανικό Συμβούλιο για τη Γήρανση. Μόλις πέντε πολιτείες χορηγούν στους κατοίκους $100 ή περισσότερα κάθε μήνα, συμπεριλαμβανομένης της Αλάσκας, η οποία είναι μόνη της στην προσφορά $200 μηνιαίως, το μέγιστο σύμφωνα με την ομοσπονδιακή νομοθεσία. Τέσσερις πολιτείες -η Αλαμπάμα, το Ιλινόις, η Βόρεια Καρολίνα και η Νότια Καρολίνα- παραμένουν στο ελάχιστο των $30.