Το βασικό λάθος που έκανε η κυβέρνηση στην υπόθεση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών είναι ότι κράτησε από την αρχή μια παθητική στάση, εννοώ σε πολιτικό επίπεδο, δίνοντας άπλετο χώρο στους λαϊκιστές και στους επαγγελματίες εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου. Τους επέτρεψε να λένε ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι, να διακινούν τις πιο απίθανες θεωρίες συνωμοσίες (ότι π.χ. έγινε «μπάζωμα» στην περιοχή για να «εξαφανιστούν στοιχεία» όπως έλεγε ο Βελόπουλος με τις κηραλοιφές) με αποτέλεσμα αυτά να έχουν διαχυθεί στην κοινωνία και να τα έχουν πιστέψει ακόμα και καλοπροαίρετοι πολίτες.

Τώρα, δυστυχώς, τρέχει και δεν φτάνει. Τουλάχιστον, με αφορμή τη φαεινή ιδέα του Ανδρουλάκη για πρόταση δυσπιστίας (αν βέβαια είναι δική του ιδέα, γιατί πολλά ακούγονται και λέγονται, άρα όρκο δεν παίρνω) τα τελευταία εικοσιτετράωρα δόθηκε η ευκαιρία να ακουστεί στη Βουλή τεκμηριωμένος αντίλογος από την κυβέρνηση απέναντι σε όλα τα ευφάνταστα  σενάρια που διακινούσε για περίπου ένα χρόνο σύσσωμη η αντιπολίτευση, που έκανε παιχνίδια πάνω στα δάκρυα και τον πόνο των συγγενών.

Φοβάμαι όμως ότι είναι λίγο αργά πλέον για να αλλάξει η εικόνα που έχει διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη ότι τα «Τέμπη είναι έγκλημα», «ο Καραμανλής είναι δολοφόνος» και ότι η κυβέρνηση επιχειρεί «συγκάλυψη» .

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως. Και το πάθημα ας γίνει μάθημα.