Η συνομιλία μας έγινε κάτω από τους ήχους των P-51D, των αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας της Γουατεμάλα, που έκανε στρατιωτικές ασκήσεις εκείνη την ημέρα. Ο συνομιλητής μου δεν ήταν στρατιωτικός, αλλά «κοινωνικά στρατευμένος» να υπηρετήσει τα παιδιά στην Γουατεμάλα, που έχουν τον χαμηλότερο δείκτη αλφαβητισμού στην Κεντρική Αμερική, ενώ το 50% από αυτά, κάτω των πέντε ετών υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό.

Το 2001 ο Ηλίας Πούλιας, μετά από μια πολύ επιτυχημένη καριέρα στο Λονδίνο, στον χρηματοοικονομικό τομέα και τις διαρκείς αμφιβολίες του, κατά πόσο θα μπορούσε να συνεχίσει να αφιερώνει τον χρόνο του στην αύξηση των περιουσιών των ευνοημένων από την ζωή πελατών του, συνειδητοποίησε μετά από ένα ταξίδι του στην Γουατεμάλα, βλέποντας κατάματα την φτώχεια και τον αναλφαβητισμό των παιδιών, ότι ήρθε ο καιρός που έπρεπε να επιστρέψει στη ζωή, τα δώρα που τόσο γενναιόδωρα του προσέφερε.

Η πρόσκληση για την Γουατεμάλα, ήρθε την ίδια εποχή από τον αδελφό του Αλέξανδρο Πούλια, ο οποίος με έναν συμφοιτητή από την Γουατεμάλα, αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια αλυσίδα καταστημάτων outlet στην χώρα αυτή και κάλεσε τον Ηλία να τους βοηθήσει. Η φτώχεια και η δυστυχία που έβλεπε καθημερινά στην περιοχή, που βρίσκονταν τα γραφεία της εταιρείας Bang που ίδρυσαν με τον αδελφό του, ήταν καθοριστική και τον οδήγησε στην δημιουργία, το 2007, του Poulias Foundation και μερικά χρόνια αργότερα του πρώτου μετασχολικού εκπαιδευτικού κέντρου, που ξεκίνησε την λειτουργία του στην «Zona 12», το 2012, με ένα δεύτερο να ακολουθεί στην επαρχιακή πόλη Panajachel το 2015. Το 2016 το πρόγραμμα εξελίχθηκε και μετονομάστηκε σε «Little Giants Guatemala» και άρχισε να δέχεται παιδιά που μεγάλωναν σε ακραίες καταστάσεις, λόγω της βίας η του αλκοολισμού, που μαστίζει τη χώρα μέχρι σήμερα.

Ο Ηλίας Πούλιας κατάφερε αυτό που λίγοι άνθρωποι της δικής του μορφωτικής και οικονομικής βάσης κάνουν. Να είναι παρόν στην εκπαίδευση και κοινωνική αναμόρφωση αυτών των παιδιών, δίνοντάς τους ερεθίσματα, για να αλλάξουν το πεπρωμένο τους. Πατέρας δυο παιδιών και με μια σύντροφο που νιώθει πολύ τυχερός και ευτυχής στο πλευρό της, μοιράζεται τον χρόνο του μεταξύ Αθήνας και Γουατεμάλας, όπου μένει πολλούς μήνες γιατί έχει και εκεί την δεύτερη οικογένειά του, με πολλά παιδιά που τον περιμένουν κάθε φορά με μεγάλη λαχτάρα.

Κύριε Πούλια πού οφείλεται η επιτυχημένη λειτουργία του «Little-Giants»;

Ο αδελφός μου ο Αλέξανδρος έχει αναλάβει ως CEO, με μεγάλη επιτυχία, το κομμάτι το επιχειρηματικό, που εκτός από δεκάδες θέσεις εργασίας, προσφέρει και την δυνατότητα στο «Little-Giants» να κάνει τα πράγματα που κάνει. Το «Little-Giants» δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε εκτός από εμένα και τον αδελφό μου, η ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι δίνουν πολύ περισσότερα, από ό,τι θα έδιναν σε μια άλλη εκπαιδευτική ομάδα, με απίστευτη διάθεση και δυναμισμό να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά, να αναπτυχθούν εσωτερικά και να γίνουν μικροί γίγαντες. Υπάρχουν τόσα ταλέντα, τόσο φως σ’ αυτή την γειτονιά, που χάνονται, γιατί δεν υπάρχουν ευκαιρίες και γιατί οι γονείς τους δεν μπορούν και το σύστημα δεν τους το επιτρέπει. Αυτήν την φτωχογειτονιά λοιπόν, επιλέξαμε για να δουλέψουμε τις ικανότητες και δεξιότητες, των παιδιών. Δεν ψάχνουμε να βρούμε παιδιά που να είναι αριστούχοι στα Μαθηματικά. Θέλουμε να αναπτύξουμε την λογική και την ανάλυση. Θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά στην αυτογνωσία. Να είναι ελεύθερα να παίζουν, να γελάνε, να χαίρονται την ζωή. Οι περισσότεροι συνεργάτες είναι (εκπαιδευτικοί) παιδαγωγοί και ψυχολόγοι και σε κάθε κέντρο έχουμε ειδικό ψυχολόγο για ατομικές συνεδρίες συναισθηματικής και ψυχολογικής υποστήριξης. Κάνουμε δηλαδή αυτά που θα ’θελες να κάνεις και να μαθαίνεις στο σχολείο και δεν τα μαθαίνεις ποτέ.

Στηρίζεστε σε κάποια συγκεκριμένη φιλοσοφία στην υλοποίηση του κοινωνικού σας οράματος;

Δεν μας αρέσει η λέξη «βοήθεια». Κανένα από τα παιδιά δεν θεωρώ αδύναμο. Είναι όλα ήρωες και γράφουν από την αρχή το πεπρωμένο τους. Ο στόχος μας είναι να τους παρέχουμε τα εφόδια για την ενδυνάμωσή τους. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν δίνουμε χρήματα, εκτός αν βρίσκεται η κοινότητα π.χ. σε κρίση, όπως στην εποχή της πανδημίας, που καθιερώσαμε κοινωνικό μαγειρείο. Προσφέρουμε όμως τον τρόπο να μάθεις να χειρίζεσαι τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της ζωής. Αν δεν έχουν σκεπή στο σπίτι, τους μαθαίνουμε πώς να την φτιάξουν και να την τοποθετήσουν, ή πώς να βρουν πόρους για την επισκευή, από άλλους θεσμούς. Εχουμε λοιπόν για την δράση αυτή, ενήλικες γονείς των παιδιών που τους εκπαιδεύουμε μια φορά την εβδομάδα αναπτύσσοντας παράλληλα την σχέση μας με την κοινότητα, η οποία έχει περίπου 5000 άτομα που έρχονται από 6 γειτονιές, οι οποίες είναι οι Miles rock, 3 de Julio, Nuestra Señora del Carmen, 1 de Septiembre, Pamplona και Nimajuyu. Θα ήθελα να τονίσω επίσης, ότι εμείς δεν διαλέγουμε παιδιά, αλλά οικογένειες που καταλαβαίνουν το πρόγραμμά μας και είναι διατεθειμένες να δεσμευτούν με αυτό και να συμμετέχουν ενεργά στην ενδυνάμωση της κοινότητας για ένα βιώσιμο και ευοίωνο μέλλον.

Την έννοια της προσφοράς από πού την διδαχτήκατε;

Μεγαλώσαμε με τον αδελφό μου Αλέξανδρο σε μια αστική οικογένεια. Ο πατέρας μου, που σήμερα είναι 95 ετών, ήταν γιατρός και άρα την έννοια της προσφοράς την έμαθα πολύ νωρίς. Ο πατέρας μου δεν ήταν ο πλούσιος γιατρός, δεν τον ενδιέφερε να βγάλει πρωτίστως λεφτά, αν και ήταν νούμερο 1 αγγειοχειρουργός στην Ελλάδα και παγκοσμίως γνωστός. Δεν θα τον ξεχάσω, όταν γύρναγε στις 6 το πρωί γεμάτος αίματα από τα επείγοντα χειρουργεία. Δεν φοβόμουν, αλλά έμαθα τι σημαίνει να δίνεις. Η ζωή υπήρξε πολύ γενναιόδωρη σε μας σε όλα τα επίπεδα. Αρχισα να αναρωτιέμαι… «Γιατί η ζωή είναι έτσι γενναιόδωρη μαζί μου; Ποιος είναι ο σκοπός μου; Τι να τα κάνω όλα αυτά που έχω! Τι ικανοποίηση θα μου δώσει να αγοράσω μία έπαυλη ή ένα ελικόπτερο, όταν με τα ίδια χρήματα ήξερα ότι θα μπορούσα να δώσω την δυνατότητα σε 100 παιδιά για 20 χρόνια να μορφωθούν κοινωνικά και να έχουν την αυτοπεποίθηση να συμμετέχουν δραστικά στις εξελίξεις στη χώρα τους. Από μια ιδιαίτερα ευνοημένη θέση λοιπόν αφιέρωσα χρόνο, για να απαντήσω έμπρακτα στα ερωτήματα, που έβαλα στον εαυτό μου.

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί από τον επιχειρηματικό χώρο από τον οποίο προέρχεστε, που αφιερώνουν χρόνο να βρουν, γιατί η ζωή τούς φέρθηκε γενναιόδωρα. Δίνουν χρήματα για φοροαπαλλαγή και αρκούνται σ’ αυτό.

Δεν είμαι μόνον εγώ που πιστεύω σε έναν κόσμο πιο ισορροπημένο, με μεγαλύτερη δύναμη στις κατώτερες κοινωνικές ομάδες. Ωραία… γλύτωσες ένα εκατομμύριο δολάρια, γιατί πήρες απαλλαγή, αλλά όταν βλέπεις τα αποτελέσματα που έχουν τα χρήματα που έδωσες, δεν νιώθεις καλύτερα, δεν νιώθεις ότι δίνεις κάτι, για να κάνεις καλύτερο τον Κόσμο; Για όποιο λόγο και να δώσει κάποιος χρήματα, δεν το επικρίνω. Μπορεί να θέλει να πάει στον Παράδεισο ή να έχει απαλλαγή από τους φόρους. Δεν με αφορά, το αναγνωρίζω και το σέβομαι. Εύχομαι αυτά που δίνει να βοηθήσουν τα παιδιά να κτίσουν έναν καινούργιο Κόσμο.

Ποιο είναι το πρόγραμμα που συνήθως ακολουθείτε;

Τα παιδιά έρχονται από την ώρα που τελειώνουν το σχολείο, τα μικρότερα από 12-12:30, τα μεγαλύτερα γύρω στις 2:30 και κάθονται μαζί μας μέχρι τις 7 το βράδυ. Γυρνάνε σπίτι για να κάνουν τα μαθήματά τους. Δεν κάνουμε φροντιστήρια. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση το φροντιστήριο είναι τέλμα. Είναι μάθημα στο μάθημα. Η σωστή σχολική εκπαίδευση είναι υποχρέωση του κράτους, δεν επιθυμούμε να το αντικαταστήσουμε. Εμάς μας ενδιαφέρει τα παιδιά να αναπτύξουν τον εαυτό τους, τα ταλέντα τους και την κοινωνικότητά τους. Μαθαίνουμε στα παιδιά να έχουν υγιείς σχέσεις μεταξύ τους, να χαιρετάνε το ένα το άλλο, ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη ουσιαστικών φιλιών. Παράλληλα, προσφέρουμε τεχνολογική υποστήριξη με τμήμα υπολογιστών, αθλητισμό, χειροτεχνία, ζωγραφική. Τα παιδιά πάνε στην πισίνα κάθε εβδομάδα, σε κάποιο κλαμπ που έχουμε κάνει συμφωνία, κάνουν ποδήλατο, παίζουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ, συναγωνίζονται στο τρέξιμο. Στο δεύτερο κέντρο μας, που βρίσκεται κοντά σε μια λίμνη, τους μαθαίνουμε να κολυμπούν, γιατί οι κάτοικοι, ενώ ζουν γύρω από την λίμνη, δεν ξέρουν να κολυμπούν και έχουμε πολλούς πνιγμούς. Το κολύμπι ως άθλημα προσφέρει επιπλέον αυτοπεποίθηση, γιατί μαθαίνεις να επιβιώνεις και να κινείσαι σε ένα μέσο που δεν είναι το φυσικό σου.

Με ποιο τρόπο αναπτύσσετε στους «Little-Giants» την έννοια της κοινωνικής προσφοράς στην κοινότητά τους και κατ’ επέκταση στην κοινωνία;

Εχουμε δημιουργήσει πρότζεκτ με κοινωνικό αντίκτυπο, για να προσαρμοστούν τα παιδιά στην κοινωνία, όπου μαθαίνουν να συνεργάζονται μεταξύ τους. Ενα παράδειγμα είναι η δημιουργία πλακάτ, τα οποία ζωγραφίζουν εκφράζοντας την κοινωνική τους ανησυχία για ένα θέμα π.χ. περιβαλλοντολογικό. Με τα πλακάτ αυτά βγαίνουν έξω στο δρόμο, πάνε από σπίτι σε σπίτι ή στέκονται σε μια διασταύρωση του δρόμου, για να τους βλέπουν οι περαστικοί και οδηγοί και να περάσουν το μήνυμά τους. Σε ένα άλλο επίσης πρόσφατο πρότζεκτ, τα παιδιά μας μπήκαν σε ένα οικόπεδο του Δήμου εγκαταλελειμμένο τελείως. Το έσκαψαν, το καθάρισαν, το φύτεψαν, βάλαμε όλοι μαζί παγκάκια και κούνιες και δυστυχώς το κατέστρεψε η γειτονιά. Από πάνω από το οικόπεδο ενήλικοι και παιδιά που έμεναν στην πολυκατοικία αυτή πετούσαν σκουπίδια στα παιδιά μας και τα έφτυναν. Βλέπεις, ότι το παιδί που θα φτύσει, δεν σημαίνει ότι δεν του αρέσει αυτό που κάνεις, αλλά με τον τρόπο του σου λέει πως «θέλω και εγώ να είμαι μέρος αυτού και δεν ξέρω, πώς να το εκφράσω».

Για ποιο λόγο δεν έρχονται αυτά τα παιδιά στο «Little-Giants»;

Γιατί δεν υπάρχει χωρητικότητα. Χρειαζόμαστε οικονομική υποστήριξη για να επεκτείνουμε τους εκπαιδευτικούς αυτούς χώρους. Εδώ ερχόμαστε σ’ αυτό που σας έλεγα πριν. Δεν με ενδιαφέρει για ποιο λόγο προσφέρει κάποιος χρήματα. Με ενδιαφέρει ότι με αυτή τη δωρεά, θα μεγαλώσουμε τον χώρο μας, για να πάρουμε περισσότερα παιδιά από τον δρόμο, την βία και την κακοποίηση, να τους δείξουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος, να αποδεσμεύσουμε τα όνειρά τους, να αναπτύξουμε τις δυνατότητές τους και να δημιουργήσουμε νέες, ισότιμες ευκαιρίες. Αν μεγαλώνεις βλέποντας μόνο μπλε, ποτέ δεν θα απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα. Ο σκοπός μας είναι να δώσουμε πνοή σε μικρά παιδιά. Να δουν πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος με αγάπη, καλλιέργεια, και χαρά. Να ταξιδέψουν πέρα από την γειτονιά τους. Να πάνε σε μουσεία, να κάνουν δραστηριότητες που δεν φαντάστηκαν ποτέ. Γι’ αυτά τα παιδιά κάτι τόσο απλό για εμάς, όπως η επίσκεψη σε ένα μουσείο στην άλλη πλευρά της πόλης, μοιάζει σαν όνειρο.

Ο αριθμός των παιδιών είναι αυξητικός από το 2012, που ανοίξατε επίσημα;

Δεν καταφέρνεις να έχεις μεγάλη αύξηση και αυτή είναι και η πρόκληση για μας, λόγω της κατάστασης της κοινωνίας και της οικονομίας στις περιοχές που έχουμε διαλέξει να δουλεύουμε, όπως η σχετικά υποβαθμισμένη γειτονιά, «Zona 12», μία από τις 25 ζώνες της πρωτεύουσας Γουατεμάλα Σίτυ. Η πρωτεύουσα έχει 6 εκατομμύρια λόγω, εσωτερικής μετανάστευσης, γιατί όλοι έρχονται στην πόλη από την επαρχία με το όνειρο να βρουν κάτι καλύτερο. Πολλοί έχουν ήδη παιδιά ή κάνουν παιδιά και κάποια από αυτά μπορεί να ξεκινήσουν μαζί μας, αλλά οι γονείς κάποια στιγμή βλέπουν, ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν και αναγκάζονται να πάρουν τα παιδιά στα 7 ή 8 ή και 9 χρόνια τους, όταν συναντήσουν οικονομικές δυσκολίες και να επιστρέψουν στα χωριά τους, όπως έγινε με την πανδημία, που δυσκολεύτηκαν πολύ οικονομικά.

Δεν παίρνετε άλλα παιδιά στην θέση αυτών που φεύγουν;

Αυτό το πρόγραμμα είναι δεκαπενταετές. Αν πάρουν το παιδί στα 8 ή στα 10 χρόνια του, η θέση μένει κενή. Δεν την συμπληρώνουμε με άλλα παιδιά μεγαλύτερα, γιατί δεν έχουν τις βάσεις που δίνουμε εμείς. Δεν έχουμε μεγάλη χωρητικότητα (τεράστια) και η επιρροή στα μικρότερα παιδιά είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερη, από ό,τι στα πιο μεγάλα. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που εμείς λειτουργούμε σαν να είμαστε δεύτερη οικογένειά τους. Τα παιδιά θέλουμε να είναι σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το σχολείο τους και να έρχονται κατευθείαν στους «Little-Giants». Είμαστε 3 τετράγωνα από το σχολείο και βρέξει χιονίσει, να μπορούν να έρχονται με τα πόδια.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα στο «Little-Giants». Πώς τα γιορτάζετε συνήθως;

Κάθε χρόνο ανεβάζουμε κάποιο θεατρικό στην θεατρική σκηνή του σχολείου με 200 καλεσμένους, γιατί θέλουμε τα παιδιά να εκφράσουν τα ταλέντα τους, να εκτίθενται στο κοινό και να μην το φοβούνται. Θέλουμε να δείξουμε σε όλους, τι έχουν καταφέρει οι «Little-Giants». Πώς αυτά τα παιδιά μεγαλωμένα σε ένα περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις καταφέρνουν να γίνουν φάροι, σημεία αναφοράς και παραδείγματα προς μίμηση για τη γειτονιά τους και τον κόσμο μας. Οι καλεσμένοι είναι οι οικογένειές τους, γνωστοί δικοί μας και φίλοι του «Little-Giants» και πρόσθετα καλούμε και ιδρύματα και θεσμούς, που μαζί τους έχουμε, ή θα θέλαμε να έχουμε κάποια συνεργασία. Τα παιδιά, με την εκπαιδευτική ομάδα, κάνουν εκπληκτικές δουλειές, φτιάχνουν βίντεο και καταπληκτικά σκηνικά.

Πώς μεταφράζεται η ικανοποίηση, που παίρνετε από αυτή την επαφή σας με τα παιδιά;

Τώρα που ήρθα, γνώρισα τα τέσσερα κοριτσάκια 7 και 8 χρόνων, που έχουν έρθει τους δυο τελευταίους μήνες στο «Little-Giants». Το πόσο ωραία ήταν να παίζουμε μαζί και να τα βλέπω να λιώνουν στα γέλια, είναι ανείπωτο. Μπορείς να με πεις εγωιστή, αλλά αυτή η επαφή με τα παιδιά και η χαρά που τους δίνεις δεν έχει αντίτιμο. Με τα παιδιά όση ώρα και να είσαι μαζί τους πετάς! Βλέπεις το φως στα μάτια τους. Αυτό που θέλουμε εμείς, είναι να το κρατήσουμε αναμμένο, γιατί όλα τα παιδιά έρχονται με όρεξη, με φως σαν άγγελοι. Στον δρόμο όμως, λόγω των κοινωνικών συγκυριών, αρχίζει το φως να εξασθενεί… Ο ρόλος ο δικός μας λοιπόν είναι να δυναμώσουμε την ψυχή τους, ώστε το φως να λάμψει πάλι.

Αν ενδιαφέρεστε να υποστηρίξετε τους «Little-Giants» μπορείτε να πάρετε πληροφορίες από: https://little-giants.org// email [email protected]//analymartinez

Little Giants – Social and emotional learning, Emotional intelligence, Empower, Active citizens, Sustainable development goals, Change, Nonprofit Organization, Organisation, Children, Education, Co…

Home