Για μια ακόμα φορά, 203 χρόνια αργότερα, ο απανταχού της Γης Ελληνισμός γιόρτασε το θαύμα της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Πώς το γιορτάζουμε; Με την προσέλευσή μας στις εκκλησίες, καθώς την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την έναρξη της Επανάστασης κι έτσι ταυτίζουμε την παλιγγενεσία του Εθνους μας με την ορθόδοξη πίστη μας.

Και, δεύτερον, μετά την εκκλησία, με παρελάσεις σε πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Είναι η ευκαιρία που αρπάζουμε στο εξωτερικό για να τονίσουμε την αποφασιστικότητά μας να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας και στο εσωτερικό να τονίσουμε την αποφασιστικότητά μας να διατηρήσουμε την εθνική κυριαρχία μας.

Η παρέλαση στην Αθήνα -και σε άλλες πόλεις- δίνει την ευκαιρία στις Ενοπλες Δυνάμεις να αποδείξουν την αποφασιστικότητά τους, το υψηλό ηθικό τους, την άρτια προετοιμασία τους να προστατεύσουν, αν χρειαστεί, την πατρίδα.

Η παρέλαση των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί ένα θέαμα που γεμίζει υπερηφάνεια τις καρδιές των Ελλήνων. Που μας ανακουφίζει. Που μας ενώνει όπως τίποτε άλλο.

Οι παρελάσεις στο εξωτερικό εξυπηρετούν πολλούς από αυτούς τους λόγους, αλλά και περισσότερους, καθώς πραγματοποιούνται κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Εκεί δεν υπάρχει η βοήθεια του κράτους με τις στρατιές των πληρωμένων αξιωματούχων να φροντίζουν για την οργάνωσή της. Ούτε και οι Ενοπλες Δυνάμεις να προσδίδουν λάμψη και λεβεντιά. Εκτός από την παρέλαση στη Νέα Υόρκη στην οποία συμμετέχουν οι Εύζωνες (με σχεδόν όλα τα έξοδα εισιτήρια, διαμονή, φαγητό, πληρωμένα τα τελευταία χρόνια από την Αρχιεπισκοπή, ενώ θα έπρεπε να ήταν πληρωμένα από την Ελλάδα…).

Εκεί, στην αλλοδαπή, οι παρελάσεις, όπως όλα, αποτελούν μια ακόμα εθνική προσφορά του απλού ομογενή, που τις κάνει δυνατές με την εθελοντική δουλειά του και την οικονομική του προσφορά.

Και εκεί, στο εξωτερικό, οι παρελάσεις αποτελούν μια ακόμα πεισματική διακήρυξη της διατήρησης της εθνικής μας ταυτότητας. Μια διατράνωση της αποφασιστικότητας των ομογενών να είμαστε μεν καλοί, νόμιμοι πολίτες της χώρας που μας φιλοξενεί, αλλά και παράλληλα αποτελεί ίσως την κορυφαία μορφή διακήρυξης ότι είμαστε αποφασισμένοι να μη χαθούμε στην θύελλα της πολυπολιτισμικότητας, στην διεθνοποίηση των πάντων.

Κι αυτό στις μέρες μας διευκολύνεται -όλο και περισσότερο- από την τεχνολογία και από την μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεών μας με την μητέρα πατρίδα, όπως με την επιστολική ψήφο.

Ζήτω η Ελλάδα!

Ζήτω η Ομογένεια!