Κύριε Διευθυντά,

Ηταν 1940 που ο πατέρας μου αφήνει τρία μικρά παιδιά και πάει εθελοντής στον πόλεμο. Την ίδια χρονιά μέσω Κρήτης αναχωρεί η βασιλική οικογένεια για την Αίγυπτο. Μαζί τους αν δεν κάνω λάθος και η Σοφία Βέμπο. Και όταν έφυγαν οι Γερμανοί ήρθαν πίσω σε μια Ελλάδα αιματοβαμμένη από εκτελέσεις των Γερμανών. Δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα και αρχίζει και ο Εμφύλιος. Τη βασιλική οικογένεια τη γνώρισα στις αρχές του 1950. Στη Ραφήνα ερχόντουσαν τα καλοκαίρια και πηγαίνανε απέναντι στους Πεταλιούς, τους φιλοξενούσε κάποιος εφοπλιστής. Ημουν μικρός και δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι όμως τα χειροκροτήματα ήταν υποχρεωτικά στο λιμάνι της Ραφήνας. Αν δεν χειροκροτούσε κάποιος απ’ τους φτωχούς ψαράδες καταλαβαίνετε…

Ο πατέρας μου τα καλοκαίρια ψάρευε στη Ραφήνα γιατί είναι ψαρότοπος. Τους χειμώνες ερχόταν στο Πέραμα στο σπίτι του, που ήταν δίπλα σε αστυνομικό τμήμα.

Ένα βράδυ δεν κοιμήθηκα από τα βογγητά και κλάματα από κάποιον που έθιξε το «Στέμμα», τώρα δεν ξέρω αν άφησε την τελευταία του πνοή στο κρατητήριο ή τη γλύτωσε, πάντως οι φωνές και τα κλάματα σώπασαν ξαφνικά γιατί ο χωροφύλακας που ήταν και γείτονάς μου ήξερε να μεταχειριστεί τον βούρδουλα, θα είχε σπουδάσει στο χωριό του.

Αυτά θυμάμαι που με ακολουθούν μέχρι σήμερα στα 86 χρόνια.

Ευχαριστώ

Γιάννης Ν. Κουμπιάδης

FarRockaway, NY