Οταν λουλούδια έχω μπρος μου σκύβω
τη μυρωδιά τους σαν νέκταρ λαίμαργα ρουφώ,
στο πρόσωπό μου τα ακουμπώ.
Η αγνότητά τους, και η δροσιά, μου γλυκαίνουν την καρδιά.
Με το βλέμμα τα χαϊδεύω, τα θαυμάζω, τα ζηλεύω. Ευτυχώ.
Τα μυστικά της ομορφιάς τους με λαχταρά αναζητώ.

Αν για λίγο σταματήσω και μέσα μου κοιτάξω βαθιά
Θεέ μου, τι άραγε κρυμμένα κει θα βρω; Θα είναι αγκάθια,
ζήλιες, κακίες, ψέματα, θυμοί, ή καλοσύνη, ανεξικακία,
τριαντάφυλλα και γιασεμιά που σκορπίζουν ευωδιά;
Αγγελοι θα είναι φωτεινοί, ή δαίμονες τυραννικοί;
Μαύρος, βαρύς ο ουρανός, πίκρα κι απαισιοδοξία θα κουβαλά
ή από της αυγής τη λάμψη και την ομορφιά θα ξεχειλίζει η ψυχή;
Στης καρδιάς τη θέση θα αντικρίσω πέτρα αδιάφορη σκληρή,
ή ένα διαμάντι καθαρό που αγάπη, πίστη κι ελπίδα μαζί
μέσα στο σκοτάδι, φως θα αντανακλά;
Πόσο άραγε επιθυμώ την αλήθεια μου να βρω;