Γυναίκες που γεννήθηκαν στην Αμερική και πέτυχαν, γυναίκες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, έκαναν καριέρα και ζουν εδώ πολλά χρόνια. Ολες με μια κοινή στάση ζωής: «Δεν θέλω η ζωή μου να υπακούει σε καμία άλλη θέληση, εκτός από τη δική μου» {Σιμόν ντε Μπωβουάρ – Γαλλίδα συγγραφέας (1908-1986)}.

Μαρία Καλαμίδα: Οι γυναίκες δεν πρέπει να στεκόμαστε εμπόδια η μια στην άλλη

H Αντιπρόεδρος της Atlantic Bank και οι πολλαπλοί ρόλοι της

Ονομάζομαι Μαρία Καλαμίδα και είμαι αντιπρόεδρος και διευθύντρια του Premier Banking στην Atlantic Bank, τμήμα της Flagstar Bank. Είναι μεγάλη τιμή και ταπεινότητα για μένα να συμμετέχω στη φετινή έκδοση της Ημέρας της Γυναίκας ανάμεσα σε τόσες πολλές εξαιρετικές γυναίκες που παρουσιάζονται. Η καριέρα μιας γυναίκας σπάνια είναι μια ευθεία πορεία. Για μια γυναίκα, η επιτυχία είναι πιο ολιστική. Είναι ένα μονοπάτι που μερικές φορές αποκλίνει ή παρουσιάζει παρακάμψεις. Το ταξίδι σε αυτό το μονοπάτι απαιτεί την ισορροπία μεταξύ του προσωπικού και του επαγγελματικού, ενώ παράλληλα πρέπει να φτάσετε στον προορισμό σας. Η σημερινή γυναίκα μπορεί να κάνει καριέρα, να είναι μητέρα, σύζυγος, νοικοκυρά και τροφός. Αυτά είναι τα ορόσημα στην πορεία προς την επιτυχία για πολλές γυναίκες. Η ικανότητά μας να παίζουμε διαφορετικούς ρόλους σε κάθε δεδομένη στιγμή είναι αυτό που μας κάνει επιτυχημένες.

Η οικογένειά μου έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωσή μου στη γυναίκα που είμαι σήμερα. Η μητέρα μου ήταν πάντα το πρότυπό μου. Χήρα σε νεαρή ηλικία, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο καθήκον να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά. Για να μας φροντίσει, εργαζόταν εκτός σπιτιού. Η ισχυρή εργασιακή της ηθική και η αποφασιστικότητά της να ξεπερνά τις προκλήσεις αποτέλεσαν ένα παράδειγμα που ήμουν περήφανη να ακολουθήσω. Καθώς ακολουθούσα την επαγγελματική μου πορεία, είχα την τύχη να έχω έναν σύζυγο που με υποστήριζε στην καριέρα μου, παρέχοντας πάντα θετική ενθάρρυνση και συνεργαζόμενος μαζί μου ως ομάδα για την εξασφάλιση της οικογένειάς μας.

Αγαπώ αυτό που κάνω και κυρίως αγαπώ γιατί το κάνω. Η τραπεζική είναι μια δύσκολη καριέρα για κάθε γυναίκα, καθώς εξακολουθεί να είναι ανδροκρατούμενη. Πιστεύω ότι οι πολλοί ρόλοι που διαδραματίζω ως γυναίκα κάνουν τη διαφορά και στο επάγγελμά μου. Για μένα, έχει να κάνει με τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Μου αρέσει να ακούω τους πελάτες μου και τις ιστορίες τους και να βρίσκω μια λύση για να τους δώσω τη δυνατότητα να επιτύχουν τους στόχους τους ή να ξεπεράσουν τα εμπόδιά τους.

Κάθε φορά που μιλάω με έναν πελάτη, στόχος μου είναι να τον καταλάβω και να του δώσω συμβουλές για να βελτιώσει την οικονομική του εικόνα – είναι μέρος του σκοπού μου. Πρόκειται για την οικοδόμηση πολύτιμων σχέσεων που κρατούν τους πελάτες μου χαρούμενους, ικανοποιημένους. Αφορά επίσης την ομάδα μου και την ικανότητά μου να την καθοδηγώ, ώστε να γίνει η καλύτερη δυνατή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις κάποιον που προσλαμβάνεις, εκπαιδεύεις και προπονείς να γίνεται επιτυχημένος και να ανεβαίνει την εταιρική σκάλα, να πετυχαίνει τους στόχους του και να χαράζει τη δική του πορεία στην καριέρα του.

Πρόσφατα, η New York Community Bank συγχωνεύθηκε με την Flagstar Bank, ενώνοντας επίσημα τις δυνάμεις τους ως μία εταιρεία, μία τράπεζα. Στο ρόλο μου στην τράπεζα, με μια βαθιά κατανόηση των προκλήσεων και των στόχων των πελατών μου, αναγνωρίζω και κατανοώ, ότι η αλλαγή μπορεί να είναι ανησυχητική. Γνωρίζω όμως επίσης ότι με την ενισχυμένη κλίμακα και τις δυνατότητες μιας τοπ 25 περιφερειακής τράπεζας με 90 δισεκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία, 395 υποκαταστήματα σε εννέα πολιτείες και μια διευρυμένη σειρά προϊόντων και υπηρεσιών, θα έχουμε περισσότερους πόρους για να εξυπηρετήσουμε τις τοπικές μας κοινότητες. Οταν έκλεισε η συγχώνευση, ο διευθύνων σύμβουλός μας, Tom Cangemi, δήλωσε: «Στη Flagstar βρήκαμε έναν εταίρο με παρόμοιο πνεύμα που μοιράζεται τις ίδιες αξίες και δεσμεύσεις προς τους υπαλλήλους, τους πελάτες και τις κοινότητές μας». Είμαι βέβαιη ότι η ομάδα μου και εγώ θα συνεχίσουμε να επηρεάζουμε θετικά τους πελάτες μας και τις κοινότητές μας και να προσφέρουμε την ίδια αφοσίωση και διαφοροποιημένη εμπειρία πελατών που περιμένουν από εμάς.

Αν θα μπορούσα να δώσω κάποια συμβουλή σε άλλες γυναίκες, το νούμερο ένα θα ήταν να στηρίζουμε η μία την άλλη. Ως γυναίκες, έχουμε τόσα πολλά που πρέπει να ξεπεράσουμε, τόσα πολλά εμπόδια και προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε καθημερινά – δεν πρέπει να είμαστε εμπόδια η μία για την άλλη. Η δεύτερη συμβουλή μου θα ήταν να μην περιμένετε. Πειραματιστείτε τώρα και μη φοβάστε να επικοινωνήσετε αυτό που θέλετε.

*Στοιχεία Επικοινωνίας: Μαρία Καλαμίδα – Αντιπρόεδρος – Atlantic Bank: 404 Park Avenue South, New York, NY 10016/ T:212.659.4921/Phone: 212.824.3230 Fax: 631.787.1075/ Mobile: 646.821.3184

Στέλλα Κοκόλη: Αρχή μου είναι η πρόοδος και ο Ελληνισμός

Ηγετική μορφή στην Εκπαίδευση και κοινοτικός παράγων με πολύτιμη συμβολή

Γεννήθηκα σε ένα μικρό, όμορφο νησί της Ελλάδας, στο διαμάντι των Κυκλάδων, την όμορφη Ανδρο, που συνδυάζει τη φυσική ομορφιά και την ιστορία που έχει γράψει στο πέρασμα των αιώνων. Στο γυναικονήσι αυτό, όπως το ονομάζουν, επειδή οι κάτοικοί του είναι ναυτικοί και ταξιδεύουν τον περισσότερο χρόνο συναντάς μόνο γυναίκες. Εκεί γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια σε ένα άριστο οικογενειακό περιβάλλον με την Αιγυπτιώτισσα γιαγιά μου, τους γονείς και τα αδέλφια μου. Ολοι ζούσαμε ήρεμα με αγάπη και φροντίδα ο ένας για τον άλλον. Οι συγγενείς συμμετείχαν στις χαρές και τις λύπες, αλλά το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι που ζούσαν στο όμορφο Μπατσί της Ανδρου. Στα πρώτα μου σημαντικά βήματα απέκτησα και εγώ με τη σειρά μου αγάπη για τη μάθηση, για την εργασία, για την πρόοδο αλλά και για την βοήθεια προς τους συνανθρώπους μου. Οταν τελείωσα το Δημοτικό οι γονείς μου μετακόμισαν στο σπίτι μας, στην όμορφη Αθήνα, όπου εκεί συνέχισα τις γυμνασιακές μου σπουδές στο 3ο γυμνάσιο θηλέων κάτω από την ιστορική Ακρόπολη.

Παράλληλα με τη φοίτησή μου, συνέχισα διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες. Εργασιομανής όπως με χαρακτήριζαν αποφοίτησα με άριστα από το γυμνάσιο, συνέχισα τις σπουδές μου στο διδασκαλείο και εν συνεχεία στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών και ιδιαίτερα στο Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων. Απέκτησα πραγματικά και σωστή παιδεία σε συνδυασμό με όλα τα εφόδια που είχα πάρει από τους γονείς και τη γιαγιά μου και ήμουν έτοιμη να πετάξω ψηλά. Και έτσι και έγινε. Πέταξα πάνω από ωκεανούς με όνειρα και ελπίδα, ότι θα υπάρχει μια καλύτερη ευκαιρία από αυτήν που θα μπορούσα να βρω στην πατρίδα μου. Από Ελλάδα βρέθηκα Παρίσι για λίγο καιρό, αλλά στο τέλος, και μετά από «σαράντα κύματα», έφτασα στην Αμερική. Σε αυτή τη χώρα μεγαλούργησα μετά από τις σπουδές μου αλλά η Ελλάδα ήταν πάντα ριζωμένη στην καρδιά μου. Η πρώτη συνεργασία μου ήταν με τον μακαριστό πρώην Αμερικής Ιάκωβο και με τα σχολεία της ομογένειας, όπου έδωσα τον εαυτό μου διδάσκοντας τους μαθητές μου για 45 χρόνια όχι μόνο τη γλώσσα και την ιστορία, αλλά και την πολιτισμική μας κληρονομιά και τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας. Για αυτή μου την εργασία εκτιμήθηκα και από αρχές αλλά και από τους μαθητές μου που ακόμα θυμούνται τις συμβουλές μου και τα λόγια ενθάρρυνσης που συνήθιζα να τους λέω: «είστε οι εκλεκτοί της παγκοσμιότητας, φέρνετε μαζί σας τις πανανθρώπινες αξίες, ελευθερίας, δημοκρατίας, φιλοσοφίας, τεχνολογίας, όπου γεννήθηκαν στη μικρή Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν, αλλά και που συνεχίζουν να μορφώνουν και να διοικούν τις παγκόσμιες κοινωνίες σήμερα».

Εργάστηκα με αφοσίωση, εργατικότητα και με το πιστεύω πάντα ότι, «ό,τι κάνω πρέπει να το κάνω σωστά όχι για μένα, αλλά για το έργο που έχω αναλάβει και που πιστεύω, ότι πρέπει να είναι τέλειο όσο μπορεί να είναι». Στις πολιτιστικές εκδηλώσεις μου προσπαθούσα πάντοτε να ανεβάσω την ελληνική και ανθρωπιστική ταυτότητα, για να αποδειχθεί πλήρως η αξία αυτής της προβολής προς τον άνθρωπο, την κοινωνία αλλά και την Ελλάδα πάντα. Αν με ρωτήσετε αν κουράστηκα θα σας απαντούσα «ναι κουράστηκα πάρα πολύ, ξοδεύοντας πολύ πολύτιμο χρόνο και πολλές φορές και εις βάρος της υγείας μου, αλλά πίστευα πάντοτε, ότι χωρίς κόπο, προσπάθεια και μερική απογοήτευση δεν κερδίζεις τίποτα. Θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς μου που έλεγε πάντα, «βάδιζε μπροστά παραβλέποντας τους θάμνους μπροστά σου, συνέχιζε τον ανήφορο κοιτώντας πάντα μπροστά και υψηλά». Μου έλεγε επίσης, «καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται». Εγώ φυσικά ακολουθώ τον δρόμο μπροστά και υψηλά, αλλά θέλω ούτε να με ζηλεύουν, ούτε να με λυπούνται. Η αρχή μου πάντοτε είναι η αρχή της προόδου. Να κάνω το σωστό, να αγαπώ αυτό που κάνω, να προσπαθώ να κάνω αυτό που έχω αναλάβει όσο το δυνατόν καλύτερο πάντα με αισθήματα αυτοπεποίθησης, αγάπης και ακεραιότητας. Αυτά τα πιστεύω βοήθησαν να αποκτήσω την εκτίμηση και την επιτυχία στο έργο μου και τον Αγώνα μου.

Βιογραφικό: Η Στέλλα Κοκόλη, MA/M.Ed./ABD, είναι Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανών Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής και ιδρύτρια πολλών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Για μισό αιώνα και πλέον βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Ελληνόγλωσσης Εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει αναγνωριστεί σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο ως κορυφαία εκπαιδευτικός και κοινοτικός παράγων με πολύτιμη συμβολή στην πολιτική και σε ανθρωπιστικές δράσεις. Εχει λάβει πολλά βραβεία για το εκπαιδευτικό, φιλανθρωπικό και πολιτικό έργο της από μεγάλους οργανισμούς και πολιτικούς ηγέτες τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στο εξωτερικό. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Το Ταξίδι μου» (Εκδόσεις Σιδέρη, 2016). Εχοντας πάθος για την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό, είναι ταγμένη στη διατήρηση και προώθηση της ελληνικής γλώσσας. Αμέσως με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού έσπευσε να στήσει γέφυρες μεταξύ των δασκάλων της ελληνικής γλώσσας ανά τον κόσμο, διοργανώνοντας διαδικτυακά συνέδρια και γράφοντας άρθρα τακτικά για τον «Εθνικό Κήρυκα» καθώς και άλλες ομογενειακές εφημερίδες και ΜΜΕ.

Στοιχεία επικοινωνίας:[email protected]

Ζωή Κουτσουπάκη: Η ειλικρίνεια και η σκληρή δουλειά είναι το θεμέλιο για μια επιτυχημένη κοινωνία

Μια χαρισματική τραπεζίτης, ανθρωπίστρια και ηγετική μορφή στην ελληνική κοινότητα

Η Ημέρα της Γυναίκας έχει μακρά ιστορία, η οποία είναι συνδεδεμένη με τους αγώνες των γυναικών για τη μόρφωση και την ψήφο τους. Επιπρόσθετα αναδεικνύει τους περιορισμούς, τους εξευτελισμούς και τις δημόσιες απειλές, που υφίσταντο το γυναικείο φύλο στη διάρκεια των χρόνων. H 8^η του Μάρτη είναι η συνέχεια των διαρκών αγώνων των γυναικών για ισότητα, για έξοδο από την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Γυναίκες δυνατές ή αδύναμες, γυναίκες που έχουν υποστεί όλων των ειδών κακοποιήσεις, γυναίκες του μόχθου, μάνες, αδερφές, σύζυγοι, κόρες, γυναίκες που πάλεψαν και παλεύουν με ασθένειες, γυναίκες που έχουν επιβιώσει από πολέμους, γυναίκες επαναστάτριες, γυναίκες που κατάφεραν να «βγουν» από το σπίτι τους, που μας εμπνέουν με κάθε τους βήμα, στάση και πορεία ζωής. Αυτές τις γυναίκες γιορτάζουμε σήμερα και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα ισότητας των δυο φύλων.

Η δική μου ζωή είναι ένα παράδειγμα μιας γυναίκας που αντιστάθηκε στις δυσκολίες, αγωνίστηκε να στήσει τον «θηλυκό εαυτό της» σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο επαγγελματικό χώρο και τα κατάφερε. Η ιστορία μου με λίγα λόγια είναι πως γεννήθηκα στο Χαρτούμ του Σουδάν της Αφρικής. Οταν ήμουν ενός έτους, η οικογένειά μου πήγε στην Κάρπαθο από την οποία κατάγονται και οι δύο γονείς μου.

Οι συνθήκες στην Αφρική ήταν δύσκολες εκείνη την εποχή. Ο πατέρας μου δούλευε, ως μηχανικός, αλλά δεν ήταν εύκολο να βγάλει από το Σουδάν χρήματα και έτσι θεώρησε καλύτερο να επιστρέψει με την οικογένειά του στην Κάρπαθο. Λίγο καιρό αργότερα ήλθε μόνος του στην Αμερική, όπου άρχισε να εργάζεται και να στέλνει χρήματα στην Ελλάδα για να συντηρήσει την οικογένειά του. Εγώ πήγα μέχρι τη Β’ Γυμνασίου στην Κάρπαθο και όταν έγινα 14 χρονών, ο πατέρας μου έφερε όλη την οικογένεια στην Αμερική, «για μια καλύτερη μοίρα», όπως έλεγε. Μας έλεγε ότι θα ερχόμασταν εδώ μόνο για πέντε χρόνια, αλλά τελικά ριζώσαμε. Ούτε εγώ, ούτε τα αδέλφια μου θέλαμε να φύγουμε από το νησί μας. Ηταν πολλές οι δυσκολίες, όταν φτάσαμε εδώ, χωρίς να ξέρουμε τη γλώσσα. Υπήρχαν βραδιές που έκλαιγα και ήθελα να γυρίσω στο νησί μου. Αλλά, οι καταστάσεις ήταν τέτοιες, που έπρεπε να παραμείνουμε στη Νέα Υόρκη. Αφού τέλειωσα το Γυμνάσιο στο Μπρούκλιν, συνέχισα τις σπουδές μου στο Brooklyn College, όπου πήρα το πτυχίο δασκάλας. Ενώ σπούδαζα, είχα αρχίσει και δούλευα κι εγώ παρτ-τάιμ στην Ατλάντικ Μπανκ, όπου εργαζόταν η αδελφή μου. Οταν πήρα το δίπλωμα της δασκάλας, με είχε κερδίσει ο τραπεζικός χώρος. Με την εργατικότητα, την επιμονή και την αγάπη μου για τα τραπεζικά, άρχισα να ανεβαίνω επαγγελματικά. Με την πάροδο του καιρού έγινα υποδιευθύντρια του υποκαταστήματος, στη συνέχεια διευθύντρια και κατόπιν, περιφερειακή διευθύντρια και σήμερα μετά από αρκετές αλλαγές είμαι Ανώτερη Αντιπρόεδρος και Διευθύντρια Ομίλου στην Signature Bank. Χρειάζεται σκληρή δουλειά και ειλικρίνεια, για να ανέβει μια γυναίκα επαγγελματικά και για μένα αυτά τα δύο είναι το θεμέλιο και ο ακρογωνιαίος λίθος για μια επιτυχημένη στάση στη ζωή.

Πέρασα πολύ δύσκολα χρόνια, αλλά αυτό που έκανα, το έκανα με πολλή αγάπη. Νομίζω ότι έδωσα ένα μεγάλο κομμάτι από μένα και λατρεύω αυτό που κάνω. Με κέρδισε ο κόσμος που υπηρετώ. Σ’ αυτό τον κόσμο οφείλω αυτό που είμαι σήμερα. Ο ομογενειακός χώρος είναι απαιτητικός και προκλητικός και θεωρώ αναγκαίο οι Ελληνοαμερικανίδες να συμμετέχουν στα κοινά. Από τα πρώτα μου χρόνια στην Αμερική, ανέπτυξα σχέσεις με τους ομογενειακούς συλλόγους και αφιέρωσα τον εαυτό μου στην Ομογένεια.. Εχουμε την ιστορία, τον πολιτισμό, την γλώσσα και την θρησκεία μας να προστατέψουμε. Θέλω να είμαι αισιόδοξη για την Ελληνοαμερικανίδα του σήμερα και να λέω, ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και ότι θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας ακόμα περισσότερο. Εμεις οι μάνες είμαστε αυτές που θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μη χάσουν τις ρίζες τους. Οταν κατεβαίνω κάθε καλοκαίρι στο νησί μου, στην Κάρπαθο, συγκινούμαι πάρα πολύ. Περιμένω πώς και πώς να φθάσω, να δω τις γιαγιούλες και το μέρος που γεννήθηκα και να μιλήσω Καρπάθικα. Είμαι υπερήφανη για την καταγωγή μου, είμαι περήφανη γιατί σαν γυναίκα και σαν μάνα έχω προσφέρει στην κοινότητά μου, αλλά και την πατρίδα μου μέσα από τους αγώνες μου να διαφυλάξω τον ελληνικό πολιτισμό μας, με όποιο τρόπο μπορούσα. Είμαι ευγνώμων σε όλους, είτε άνδρες, είτε γυναίκες, με αναγνώρισαν ως Γυναίκα, ως Επαγγελματία, ως Ανθρωπο που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει.

Βιογραφικό: Η Ζωή Κουτσουπάκη έχει εξελιχθεί στον τομέα του τραπεζικού εμπορίου ως District Manager της Atlantic Bank και της Marathon Bank, αξιοποιώντας τις αξιοθαύμαστες τραπεζικές της ικανότητες για τριάντα τρία χρόνια στην αμερικανική και ελληνική κοινότητα. Σήμερα είναι Senior Vice President & Group Director στην Signature Bank. Είναι γνωστή για την αφοσίωση και το έργο της προς την ελληνοαμερικανική κοινότητα. Υπήρξε μέλος πολλών οργανώσεων όπου έχει προσφέρει όχι μόνο τη μεγάλη εμπειρία της, την αγάπη και την αφοσίωσή της, αλλά έχει επίσης συγκεντρώσει πολλά κεφάλαια για τη λειτουργία και την προώθηση της ιδέας και του έργου που κάθε μία από αυτές τις οργανώσεις έχει ως στόχο. Εχει τιμηθεί από πολλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους από την Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες και αποτελεί ένα κεφάλαιο για την αμερικανική κοινότητα του Μπρούκλιν και για ολόκληρο τον ελληνοαμερικανικό πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών προάγοντας αξίες που είναι τόσο απαραίτητες στην κοινωνία μας.

Στοιχεία επικοινωνίας: Ζωή Κουτσουπάκη| Group Director – Senior VP 9003 3rd Avenue Brooklyn NY 11209

T: (646) 981-2467 | F: (646) 560-4245 [email protected]

Αρτεμις Λεοντή: Εχω αφιερώσει τη ζωή μου στα Γράμματα και στην ισότιμη θέση των γυναικών

Η Νεοελληνίστρια που ερευνά τις διεθνικές διαστάσεις του Ελληνισμού

Οταν ήμουν φοιτήτρια στο Κολλέγιο Ομπερλιν και παρακολουθούσα μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο (1976) και στο Χάρβαρντ (1978), τα πρώτα δύο προγράμματα νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Απόρησα, γιατί θεωρούσα τα Ελληνικά γλώσσα οικογενειακή, αφού δεν την ακούγαμε σχεδόν ποτέ έξω από το σπίτι. Είμαι εγγονή προσφύγων αστών από τα Γανόχωρα της Ανατολικής Θράκης και χωριατών ταπεινής καταγωγής από την Κεφαλονιά. Οι παππούδες μου μετανάστευσαν στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι Κεφαλονίτες καλλιεργούσαν στην αυλή τους στο Οχάιο ένα μαγικό περιβόλι με κυδώνια, σύκα, σταφύλια, λουλούδια και πολλά λαχανικά. Παππούδες και γονείς όλοι πίστευαν στην καλλιέργεια των ανθρώπων και μάλιστα στο δικαίωμα μόρφωσης των γυναικών. Ανάμεσά μας υπάρχουν τέσσερις γενιές δασκάλων και καθηγητών, ο προπάππους μου, δύο θείες των γονιών μου, η μητέρα μου, ο αδερφός μου, ο σύζυγός μου, η κόρη και η ανιψιά μου.

Παρ’ όλη την πίστη στις ίσες ευκαιρίες των γυναικών στην εκπαίδευση, εμφανίζονταν διακρίσεις φύλου στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Οι άνδρες επικρατούσαν στη συζήτηση και γενικότερα κυριαρχούσαν στο δημόσιο χώρο, ενώ οι γυναίκες άκουγαν και παρατηρούσαν. Μόνον στην κουζίνα οι γυναίκες μιλούσαν ελεύθερα και μάλιστα διαφωνούσαν με τους άνδρες με άριστα επιχειρήματα. Η ρητορική αριστεία τους με ενθάρρυνε να μπω απευθείας στη συζήτηση με τους άνδρες.

Αφού τελείωσα το Κολέγιο παρακολούθησα μαθήματα ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια έγινα δεκτή για μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Ελληνικής και Λατινικής Γλώσσας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Ελαβα το Μάστερς σε Αρχαία και Νέα Ελληνικά και το διδακτορικό σε Συγκριτικές Σπουδές από το ίδιο πανεπιστήμιο. Ημουν Επίκουρη Καθηγήτρια για 15 χρόνια (1992-2007). Το 2007 έγινα Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και στη συνέχεια Τακτική Καθηγήτρια Νεοελληνικών Σπουδών και Συγκριτικής Φιλολογίας (2014) και Πρόεδρος του τμήματος Κλασικών Σπουδών (2017-2021).

Στην πορεία αυτή συνάντησα εξαιρετικούς συνομιλητές, καταπληκτικούς καθηγητές και ευφυέστατους συμφοιτητές και φοιτητές. Δημιουργήσαμε δυνατές φιλίες και άριστες συναδελφικές σχέσεις ιδιαίτερα στον χώρο των Νεοελληνικών Σπουδών, που έχουν κρατήσει ως σήμερα. Ομως, όπως γνωρίζουν οι περισσότερες γυναίκες, ο εργασιακός χώρος δεν ήταν και ακόμα δεν είναι πάντα φιλικός. Ο αγώνας για την ισότιμη θέση των γυναικών στον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο ξεκίνησε στην Αμερική τη δεκαετία του 1960 και ακόμα δεν ολοκληρώθηκε. Γνώρισα πολλών ειδών μεροληψίες και διακρίσεις. Δέχτηκα σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Υποτιμήθηκαν οι δυνάμεις μου, τα ερευνητικά ενδιαφέροντά μου και οι αξίες μου. Περιθωριοποιήθηκα, ανέλαβα υπερφόρτωση δουλειάς με άνιση πληρωμή και τον αναπόφευκτο ρόλο, να υποστηρίζω και να συμβουλεύω γυναίκες και μειονότητες. Με απασχολούσε για πάνω από 20 χρόνια η βαριά φροντίδα των άρρωστων γονιών μου, χωρίς να υπάρχει άλλο άτομο στο περιβάλλον μου στο οποίο να βασίζομαι. Ολα αυτά τα θέματα προσθέτουν στο βάρος της εργασίας των γυναικών με άμεσο κίνδυνο υπονόμευσης. Ομως δεν το έβαλα κάτω. Εμαθα να κάνω υπομονή και να παλεύω για το κοινωνικό δίκιο.

Διδάσκω ελληνική γλώσσα, λογοτεχνία και πολιτισμό με εστίαση στην πρόσληψη του αρχαίου πολιτισμού στη σύγχρονη εποχή. Διευθύνω το Νεοελληνικό Πρόγραμμα. Μέσα στην τάξη δίνω σημασία στις δυνατότητες του κάθε φοιτητή. Θεωρώ, ότι η παιδαγωγική τεχνική πρέπει να υπηρετεί τις ανάγκες και δυνατότητες του κάθε φοιτητή. Ελαβα μέρος στην ίδρυση της Επιτροπής Προπτυχιακών Φοιτητών (Undergraduate Studies Committee) και της Επιτροπής Μεταπτυχιακών Φοιτητών (Graduate Studies Committee) της Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών της Αμερικής (MGSA) περίπου το 2009 και είμαι ενεργό μέλος σε αυτές τις επιτροπές σήμερα. Το 2006 οργάνωσα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν την 1η ημερίδα για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας εκ μέρους της Επιτροπής και το φθινόπωρο του 2023 θα οργανώσω την 10η. Εχουν περάσει και από τις τάξεις μου χιλιάδες προπτυχιακοί φοιτητές και κάμποσοι άριστοι μεταπτυχιακοί φοιτητές, οι οποίοι στη συνέχεια έχουν κάνει θαυμάσια πράγματα στη ζωή τους.

Στην έρευνά μου ανιχνεύω πώς συνυφαίνεται το αρχαίο παρελθόν στον σύγχρονο πολιτισμό, πώς η πρόσληψη των αρχαίων στη σύγχρονη Ελλάδα επιβεβαιώνει ή διαταράσσει τη λογική του δυτικού λόγου. Το πρώτο βιβλίο μου «Τοπογραφίες Ελληνισμού» αναλύει την ανάδυση της έννοιας του τόπου στην παραγωγή του ακίνητου εθνικού χρόνου στον κυρίαρχο εθνικό ελληνικό λογοτεχνικό κανόνα ιδιαίτερα στην περίοδο από το 1930 ως το 1960. Η αγγλόγλωσση ανθολογία «Greece: A Travelers’ Literary Companion» με 27 μεταφρασμένες ιστορίες από Ελληνες συγγραφείς εισάγει τους αγγλόγλωσσους αναγνώστες σε τοπία της Ελλάδας. «Οι Ιθάκες τι σημαίνουν…» Αναγνώσεις στον Καβάφη ονομάστηκε TLS Book of the Year. Το Culture and Customs of Greece (2009), γραμμένο για το ευρύ αγγλόγλωσσο κοινό, παρουσιάζει την Ελλάδα μέσα από μια σειρά κοινωνικών θεμάτων.

Η δημοσίευση του βιβλίου μου «Εύα Πάλμερ-Σικελιανού: Υφαίνοντας τον μύθο μιας ζωής» ακολούθησε μια δεκαετία έρευνας πάνω σε μια από τις πιο ευφυείς, παράξενες, αφοσιωμένες ξένες που ταξίδεψαν στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν μια διαφορετική ζωή. Η Πάλμερ άφησε τη σφραγίδα παντού στην Ελλάδα. Η τωρινή εργασία είναι η επιμέλεια των ερωτικών επιστολών της Εύας Πάλμερ και της Ναταλίας Κλίφορντ Μπάρνεϋ. Είχα επίσης τη μεγάλη χαρά να οργανώσω δύο εκθέσεις: «Women’s Fabric Artsin Greek America» στο Κολόμπος, Οχάιο (1995) και «Ο Κόσμος του Καβάφη» στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κέλσυ στο Ανν Αρμπορ, Μίσιγκαν. Την έρευνά μου υποστήριξαν το Αμερικανικό Ιδρυμα Ανθρωπιστικών Σπουδών NEH (1995) και το Institute for the Humanities στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (2011–2012). Συμμετέχω ενεργά από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Σύλλογο των Νεοελληνικών Σπουδών της Αμερικής (Modern Greek Studies Association), η παλιότερη Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών του κόσμου. Επιμελήθηκα το περιοδικό «Journal for Modern Greek Studies» από το 2014 ως το 2019. Ζω στο Ανν Αρμπορ με τον σύζυγό μου Βασίλη Λαμπρόπουλο, νεοελληνιστής και αυτός, που ασχολείται συστηματικά με την ελληνική ποίηση και με την έννοια της τραγωδίας. Περνάμε λίγες περιζήτητες ώρες στο Σικάγο με την κόρη μας Δάφνη, τον σύζυγό της Μάικ και τον εγγονό μας Νώε Θωμά. Ο σκύλος μας Ζήνο, με την καλή του διάθεση έχει ανάγκη τα παιχνίδια και τις καθημερινές βόλτες. Η περιοχή μας έχει τέσσερις εποχές και όμορφους ρυθμούς. Το καλοκαίρι οι μέρες έχουν ατέλειωτες ώρες με φως που κατακτούν τη νύχτα. Κι όμως, το αφήνουμε πίσω συχνά τον Ιούλιο για να χαρούμε το διαμέρισμά μας στο κέντρο της Αθήνας και αγαπημένους φίλους. Στην επιστροφή παρατηρούμε τις ημέρες να μικραίνουν, τον χειμώνα να φτάνει, και το φως της ημέρας σχεδόν να σβήνει. Σε αυτό το περιβάλλον έχω αφιερώσει τη ζωή μου στα Γράμματα, στους νέους ανθρώπους, στην πάλη για την ισότιμη θέση των γυναικών, και στην έρευνα πάνω στις διεθνικές διαστάσεις του Ελληνισμού. Η ευγνωμοσύνη μου είναι μεγάλη.

* Η Αρτεμις Λεοντή είναι καθηγήτρια Νέων Ελληνικών και Συγκριτικής Φιλολογίας και κάτοχος της έδρας «Κ.Π. Καβάφης» στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών και στο Τμήμα Συγκριτικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν.

Στέλλα Λυμπέρη: Ας γίνουμε σύγχρονες σουφραζέτες

Επιφανής επιστήμων στη Γυναικολογική Ογκολογία και ελεύθερο πνεύμα

Στην εξέλιξή μου ως γυναίκα με καλή εκπαίδευση, θα ήθελα να μνημονεύσω τον πατέρα μου Κωνσταντίνο Λυμπέρη, στον οποίο οφείλω το γεγονός, ότι σήμερα είμαι επιστήμονας και γιατρός. Ο πατέρας μου, από τη στιγμή που ήρθαμε στη ζωή, η αδελφή μου και εγώ, έβαλε σαν στόχο να μας μορφώσει και να μπορούμε να μην εξαρτιόμαστε από κανένα. Το γεγονός ότι έκανε δυο κορίτσια δεν τον πτόησε, αν και ήθελε να έχει και έναν γιο. Ετσι είχε το ελεύθερο πνεύμα να κάνει μαζί μας ό,τι θα έκανε με γιους που δεν έκανε. Σαν φυσικός που ήταν, είχε μεγάλο σεβασμό για την επιστήμη, για τις τεχνολογικές εξελίξεις και το Διάστημα και μου άνοιξε ορίζοντες, ελευθερώνοντας τις σκέψεις μου, που έμαθαν να ταξιδεύουν χωρίς όρια. Το Star Trek, ο James Bond και τα κινούμενα σχέδια ήταν ο κινηματογραφικός κόσμος που αγαπούσε και που με έμαθε να αγαπώ και εγώ, αφού πολλές φορές τον μοιραζόταν μαζί μου. Σαν κοριτσάκι θα έλεγα πως ήμουν αγοροκόριτσο. Μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο και τα ταξίδια στο Διάστημα. Ημουν αριστούχος στα Μαθηματικά και γενικά στις θετικές επιστήμες. Στο Λύκειο ήμουν η μόνη κοπέλα που είχα ΑΡ στη Φυσική, αλλά αυτό με έκανε να ξεχωρίζω από τις συμμαθήτριές μου, γιατί είχα το θάρρος και μπορούσα να συνδιαλέγομαι με τα αγόρια, που μπορώ να σας πω, πως με αντιμετώπιζαν σχεδόν ισότιμα και με στήριζαν μέσα στον αγορίστικο κόσμο τους στον οποίο είχα προσαρμοστεί θαυμάσια. Δούλευα πολύ σκληρά και μου άρεσε ο ανταγωνισμός, χαρακτηριστικά περισσότερο ανδρικά. Εκείνη την εποχή προτιμούσα την παρέα των αγοριών, γιατί ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει τη δύναμη που έχει η κάθε μια γυναίκα ξεχωριστά και δεν ήξερα, ότι όλοι οι μπαμπάδες δεν ήταν σαν τον δικό μου. Να ενθαρρύνουν τις κόρες τους, να τις βοηθούν στην εξέλιξή τους και γιατί όχι να βλέπουν και ποδόσφαιρο μαζί τους, όπως κάνουν οι περισσότεροι πατεράδες με τους γιους τους. Οταν πήγα στο Massachusetts Institute of Technology τίποτα δεν ήταν εύκολο. Είχα όμως τεράστια όρεξη να μάθω και δούλεψα πολύ σκληρά. Ωρες ατέλειωτες και ολονυχτίες στη Βιβλιοθήκη με ένα στόχο μοναδικό να τα καταφέρω. Και αυτό έκανα. Ημουν στους αριστούχους στην Tau Beta Pi Honor Society στους Χημικούς Μηχανικούς. Σαν μηχανικός, ένα ως επί το πλείστον ανδρικό επάγγελμα, μαθαίνεις να δουλεύεις με τους άλλους και να συνεργάζεσαι. Αυτή την αξία την υιοθέτησα και στην Ιατρική που σπούδασα στη συνέχεια στο Albert Einstein College of Medicine του Πανεπιστημίου Yeshiva. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να σου αρέσει η μάθηση και η έρευνα, για να προχωρήσεις, αλλά αυτά είναι και διαθέσεις που καλλιεργούνται από τους γονείς. Σαν μητέρα δυο παιδιών, ένα κορίτσι 18 και ένα αγόρι 15 ετών αντίστοιχα, κάνω μεγάλη προσπάθεια να στηρίζω τα παιδιά μου και να τα βοηθάω να βλέπουν τον κόσμο σαν μια ευκαιρία, όπου μπορούν να αξιοποιήσουν τον καλύτερο εαυτό τους, μέσα από την προσωπική τους ανάπτυξη και τη συνεισφορά τους στον κόσμο. Το αγοροκόριτσο που ήμουν κάποτε μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μια γυναίκα που σπούδασε Ιατρική για να βοηθάει τον κόσμο, αλλά που επικεντρώθηκε κυρίαρχα στην γυναίκα. Το θεωρώ ευλογία να μπορώ καθημερινά να στηρίζω και να θεραπεύω μέσα από τη δουλειά μου, σαν ακτινοθεραπευτής ογκολόγος, γυναίκες με καρκίνο. Ασκώ την ειδικότητα αυτή περισσότερο από 20 χρόνια και έχω αγαπήσει και συμπονέσει την γυναίκα ακόμα περισσότερο. Βρίσκομαι καθημερινά αντιμέτωπη με τον πόνο της, το θάρρος της, το πάθος της για ζωή, την δημιουργικότητά της και τις ευαισθησίες της και παίρνω δύναμη να στέκομαι δίπλα της, όχι απλά σαν γιατρός που θέλει να θεραπεύσει, αλλά σαν γυναίκα και εγώ με απόλυτη συνείδηση και γνώση της ψυχικής και σωματικής ταλαιπωρίας που υφίσταται. Είμαι τυχερή γιατί δίπλα μου έχω πολύ αξιόλογους συναδέλφους, γιατρούς και νοσοκόμες που νοιάζονται για τις ασθενείς μας το ίδιο όπως και εγώ. Η δουλειά μας θέλει συμπόνοια και κατανόηση για να πάρει κουράγιο ο ασθενής να προχωρήσει στη θεραπεία. Και αυτά μαζί με την ηρεμία και την καλοσύνη είναι τα χαρακτηριστικά που επιθυμούν οι ασθενείς από μια γυναίκα γιατρό. Πολλές φορές ακόμα και η συμπεριφορά μας λειτουργεί «θαυματουργά» κατά τη διάρκεια μιας θεραπείας. Αυτό που μπορώ να πω στις γυναίκες ακούγεται χιλιοειπωμένο, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η λύση μας: «Τολμήστε, μη φοβάστε, έχουμε ακόμα δρόμους να ανοίξουμε για τις επόμενες γενιές γυναικών. Ας γίνουμε σύγχρονες σουφραζέτες την κάθε μέρα μας».

*Η Στέλλα Λυμπέρη είναι ακτινοθεραπευτής ογκολόγος στον τομέα Γυναικολογικής Ογκολογίας στη Νέα Υόρκη, και συνεργάζεται με το NYU Langone Hospitals. Πήρε το πτυχίο της από το Albert Einstein College of Medicine του Πανεπιστημίου Yeshiva και ασκεί το επάγγελμα για περισσότερα από 20 χρόνια.

Εκτός από τη θεραπεία των ασθενών, είναι ο κύριος ερευνητής για διάφορες ακτινοθεραπευτικές γυναικολογικές κλινικές δοκιμές. Συμμετέχει στην κλινική και φυσική έρευνα για τη βελτίωση των διαδικασιών βραχυθεραπείας για τη θεραπεία διαφόρων γυναικολογικών καρκίνων και κακοηθειών, με έμφαση στην εξάλειψη της νόσου, τη μείωση των παρενεργειών, τη βελτίωση των ποιοτικών αποτελεσμάτων, την εμπειρία των ασθενών στη βραχυθεραπεία, την ποιότητα ζωής και την επιβίωση. Την ενδιαφέρει η μελέτη της σεξουαλικής υγείας, καθώς και οι ψυχολογικές και συναισθηματικές επιπτώσεις της θεραπείας τόσο κατά τη διάρκεια της ακτινοβολίας, όσο και μετά την αποκατάσταση από τον καρκίνο.

Στοιχεία Επικοινωνίας: Gynecologic Radiation Oncology, NYU Langone Health/ T. 917-622-9269/ Email: [email protected]/ nyulangone.org/doctors/1508846171/stella-c-lymberis

Καλαφάτη Ιωάννα: Να ανοίξει ο κόσμος απλόχερα την αγκαλιά του στη γυναίκα

Ηθοποιός, αρθρογράφος, φωτογράφος που σε ταξιδεύει

Από νεαρή ηλικία ήξερα ότι ήθελα να αφηγούμαι ιστορίες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θαύμαζα τη δύναμη των βιβλίων, της τηλεόρασης και των ταινιών να με μεταφέρουν σε άλλες ζωές, σε άλλα μέρη, σε άλλους κόσμους. Ημουν αχόρταγος αναγνώστης, σε σημείο που η μητέρα μου συχνά μου έλεγε να σταματήσω να διαβάζω ενώ κατέβαινα τις σκάλες, για να μην σκοντάψω και πέσω κάτω ενώ το πρόσωπό μου ήταν θαμμένο σε ένα βιβλίο.

Μεγάλωσα παίζοντας, χορεύοντας, γράφοντας και κυρίως μαθαίνοντας – μαθαίνοντας συνεχώς για κάθε θέμα, κάθε αντικείμενο, κάθε μικρή λεπτομέρεια και γνώση που μπορούσα να πάρω στα χέρια μου. Η ακόρεστη περιέργειά μου και η πυρετώδης φαντασία μου με οδήγησαν στο όνειρο να παίξω σε ταινίες, να γίνω μια παγκοσμίου φήμης συγγραφέας και να ταξιδέψω σε κάθε χώρα του πλανήτη. Ωστόσο, καθώς μεγάλωνα, ιδίως στα εφηβικά μου χρόνια, άρχισα να νιώθω μια άλλη δύναμη να διαμορφώνει και τη ζωή μου. Γινόμουν γυναίκα. Θυμάμαι ότι μπερδεύτηκα όταν με αποσιωπούσαν οι άντρες για θέματα που ήξερα σαν την παλάμη μου. Θυμάμαι το ενδιαφέρον μου για τις σπουδές μου, το αλλοπρόσαλλο και χαζό χιούμορ μου και την τάση μου να φοράω μόνο μπλουζάκια και τζιν σορτσάκια καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού χαρακτηρίζοντάς με ως «μη θηλυκή», την έλλειψη ενδιαφέροντος στα ρούχα και τη δημοτικότητά μου θεωρώντας με «παράξενη». Ημουν ένα σπασικλάκι που πέθαινε οπωσδήποτε να σταθεί στα πόδια του και να ζήσει μια ζωή που θα δημιουργούσε η ίδια. Κάπου σε αυτή τη διαδρομή, συνειδητοποίησα τις προκλήσεις τού να είσαι γυναίκα ενώ προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή σου με τους δικούς σου κανόνες. Και μην γελιέστε, οι δυσκολίες της δημιουργικής ζωής, του να περπατάς σε έναν δρόμο χωρίς οδηγό, να μπαίνεις σε έναν κόσμο που κανείς δεν ενδιαφέρεται να σε προσκαλέσει, να χτυπάς πόρτες που αρχίζουν να μοιάζουν με τοίχους από τούβλα, περιμένοντας με το χτύπημα της γροθιάς σου να περάσεις ως εκ θαύματος στην άλλη πλευρά… αυτή η ζωή σχεδόν απαιτεί να φτιάξεις τους δικούς σου κανόνες. Ομως ποτέ δεν μου είχαν δείξει αυτόν τον τρόπο ως κορίτσι. Υποτίθεται ότι έπρεπε να ακολουθώ κανόνες. Να είμαι καλή. Να ακούω τους άλλους και να κάνω ό,τι μου λένε. Να είμαι αυτάρεσκη και να μην κάνω μεγάλη φασαρία.

Καθώς άρχισα να υποδύομαι και να γράφω, αυτή η διαπαιδαγώγηση με εμπόδιζε σε κάθε μου βήμα. Δεν υπήρχαν κανόνες για να ακολουθήσω. Το να είσαι αυτάρεσκος και καλός στο να περνάς στο παρασκήνιο σίγουρα δεν ήταν ο τρόπος για να μπεις στα άδυτα μιας εφημερίδας ή στο Χόλιγουντ.

Τελικά, σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για το τι έπρεπε να κάνω και τι αναμενόταν να κάνω, καθώς αυτό δεν με οδηγούσε πουθενά, και αντ’ αυτού άρχισα να επικεντρώνομαι σε αυτό που ήθελα να κάνω. Συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γράφω με το δικό μου στυλ, με τον δικό μου τρόπο, όχι αποκλειστικά σύμφωνα με τις οδηγίες κάποιου ιστότοπου, και ξεκίνησα ένα ταξιδιωτικό blog. Εκανα οικονομίες για ένα σόλο ταξίδι έξι εβδομάδων για να βρω περιεχόμενο για την πρώτη μου παρτίδα άρθρων. Για μήνες το ιστολόγιό μου το διάβαζαν κυρίως φίλοι και συγγενείς, ώσπου μια μέρα ο κόσμος άρχισε να το ανακαλύπτει.

Γυναίκες μού έγραφαν και μου έλεγαν πως οι ιστορίες μου για τα ταξίδια σόλο τις ενέπνευσαν να κάνουν το ίδιο και πως ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής τους. Γυναίκες που έχουν μάθει να ζουν τη ζωή τους για τους άλλους, όπως τόσοι πολλοί από εμάς, γυναίκες που συνεχώς προειδοποιούνταν για το πώς θα έπρεπε να περιορίσουν τις περιπέτειές τους μπροστά σε έναν τρομακτικό κόσμο, έκαναν τελικά κάτι τόσο τολμηρό, ικανοποιητικό και ναι, εγωιστικό, όπως το να κάνουν ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο και να απολαύσουν μια νέα εμπειρία απλά και μόνο επειδή αυτό ήθελαν.

Αυτό με τροφοδότησε να γράψω ακόμη περισσότερο. Η ταξιδιωτική μου αρθρογραφία βρήκε τελικά το δρόμο της στις σελίδες του «Time Out New York Magazine», του «Matador Network», του «Greek Reporter», καθώς και σε ταξιδιωτικές ιστοσελίδες με γυναικείο προσανατολισμό, όπως το «Pink Pangea». Δούλεψα για να βελτιώσω τη φωτογραφία μου και με πλησίασε η Arcadia Publishing για να γράψω δύο φωτογραφικά βιβλία για την Εγκαταλελειμμένη Καλιφόρνια.

Μετά από ένα διάλειμμα από την υποκριτική, επέστρεψα στον κόσμο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης με νέα αυτοπεποίθηση. Τον πρώτο χρόνο της επιστροφής μου, απέκτησα έναν μικρό ρόλο στην τεράστια ελληνική παραγωγή «Σμύρνη μου Αγαπημένη».

Ενθυμούμενη γιατί είχα ερωτευτεί την υποκριτική εξαρχής, επικεντρώθηκα περισσότερο στη δημιουργία και τη σύνδεση με άλλους λαμπρούς δημιουργούς και αφηγητές ιστοριών παρά στην προσπάθεια να εντυπωσιάσω τον Χ διευθυντή κάστινγκ ή να πω τα σωστά πράγματα μπροστά στον Υ παραγωγό. Εκλεισα την πρώτη μου μεγάλη τηλεοπτική εκπομπή, μια βρετανική σειρά για το «Channel 5» με τίτλο «Love Rat» που θα κάνει πρεμιέρα το 2023. Στη συνέχεια, έκανα ένα εβδομαδιαίο εργαστήριο με τον σκηνοθέτη Martin Campbell, ο οποίος έκανε μπλοκμπάστερ, και μήνες αργότερα με κάλεσαν να παίξω έναν ρόλο στην επόμενη ταινία του. Μετά από δέκα χρόνια δουλειάς, ελπίδας και αγώνα, βρίσκομαι επιτέλους σε μια πολύ πιο σταθερή και δημιουργική θέση. Είμαι ευλογημένη με μια αγαπημένη οικογένεια και δίκτυα φίλων και συνδημιουργών. Καθώς βλέπω τη γενιά των γυναικών γύρω μου να αγωνίζεται αλλά και να ευδοκιμεί σήμερα, θυμάμαι ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα της Gloria Steinem: «Οι περισσότερες από εμάς ζούμε τις άψυχες ζωές των μητέρων μας, επειδή δεν κατάφεραν να γίνουν οι μοναδικοί άνθρωποι που ήταν προορισμένες να γίνουν».

Η μητέρα μου υπήρξε πηγή έμπνευσης. Οι γυναίκες που γνωρίζω στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή, οι οποίες προχώρησαν παρά το γεγονός ότι κανείς δεν τις υποστήριξε, μου δίνουν δύναμη κάθε φορά που νιώθω το βάρος του αναμενόμενου ρόλου του φύλου μου να με καταβάλλει. Και μια μέρα, αν ποτέ αποκτήσω κόρη… ελπίζω ότι ο άνθρωποι τότε θα ανοίγουν την αγκαλιά τους πιο απλόχερα στη γυναίκα, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να αγωνιστεί όπως οι μητέρες και οι κόρες του κόσμου ετούτου.

Στοιχεία επικοινωνίας:/SAG-AFTRA

T: 516-312-3653 | [email protected]://joannakalafatis.com

Χριστίνα Τενέδιος: Είμαστε υπέροχες ανθρώπινες υπάρξεις και αξίζουμε

Η επιχειρηματίας που συνδυάζει τη φιλοξενία με την επιτυχία

Είναι τιμή και υπερηφάνεια για μένα να εκπροσωπώ ισχυρές, ανεξάρτητες, σκληρά εργαζόμενες γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Ως γυναίκες στον κόσμο της εργασίας, αντιμετωπίζουμε καθημερινά τόσες πολλές προκλήσεις για να αποδείξουμε και να δείξουμε την αξία μας. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι αυτό που χτίζει τον χαρακτήρα σε τόσες πολλές υπέροχες γυναίκες σήμερα. Τίποτα δεν με κάνει πιο ενθουσιασμένη ή πιο περήφανη από το να ακούω άλλη μια επιτυχημένη ιστορία μιας γυναίκας που ανεβαίνει στην κορυφή και ανοίγει το δρόμο. Η καλύτερη συμβουλή μου προς όλες τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο είναι να συνεχίσουν να εργάζονται σκληρά και να αναγνωρίζουν την αξία τους. Ως γυναίκες, πρέπει να είμαστε ενωμένες και να υποστηρίζουμε η μία την άλλη με κάθε δυνατό τρόπο. Είμαστε το παρόν και το μέλλον σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Η ανάβαση είναι δύσκολη, αλλά όλα αξίζουν στο τέλος. Μεγάλωσα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον και κάθε μέρα πρέπει να δουλεύω διπλά, αν όχι περισσότερο, για να αποδείξω, ότι ανήκω, ότι με ακούνε και με σέβονται. Τις πιο δύσκολες μέρες, πρέπει να επιβραδύνω και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι δυσκολίες θα αποδώσουν και θα γίνουν οι πιο ικανοποιητικές, αρκεί να συνεχίσω και να θυμάμαι τον τελικό στόχο.

Το άνοιγμα του Metro Marche στο Billionaire’s Row στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης είναι η απόδειξη ότι η σκληρή δουλειά τελικά αποδίδει και δεν θα μπορούσα να φτάσω εδώ χωρίς τη βοήθεια, την υποστήριξη, την αγάπη και τον σεβασμό των συναδέλφων μου και της οικογένειάς μου. Το όνειρο και η ευχή μου είναι να μπορώ να προσφέρω αρκετή έμπνευση στις γυναίκες παντού και η πόρτα μου είναι πάντα ανοιχτή για αγάπη, υποστήριξη και σοφία. Οι γυναίκες πρέπει να στηρίζουν τις γυναίκες. Ευτυχισμένη Ημέρα της Γυναίκας σε όλες τις όμορφες και ισχυρές κυρίες του κόσμου ετούτου. Είμαστε απίστευτα δυνατές, ανεξάρτητες, υπέροχες ανθρώπινες υπάρξεις και αξίζουμε.

*Η Χριστίνα Τενέδιος έχει πτυχίο στη Διοίκηση Τουριστικών Επαγγελμάτων με ειδίκευση στη Διοίκηση Εστιατορίων από το Πανεπιστήμιο Fairleigh Dickinson στο Teaneck, NJ. Είναι μέλος των οργανισμών The Hellenic Initiative, Hellenic Professional Women, NYC Hospitality Alliance, Leadership 100, & The Association of Greek American Professional Women.

Είναι συνέταιρος στις οικογενειακές επιχειρήσεις, Cafe Metro, Fresh & Co και το Metro Marche με τον πατέρα της, Steve Tenedios και τον αδελφό της George Tenedios. Στοιχεία επικοινωνίας: Διεύθυνση: 244 5th Ave, New York, NY 33139/Τ: (646) 470-7697

Τίνα Κουτσούκη: Ολα χάρη στα μαλλιά σας

Οταν η κομμωτική γίνεται Τέχνη

Ονομάζομαι Τινα Κουτσούκη και η ιστορία της ζωής μου ξεκινάει από μία μικρή επαρχιακή πόλη της Ηπείρου, την Ηγουμενίτσα. Τελειώνοντας το λύκειο έπρεπε να αποφασίσω τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου.

Αρχική μου επιθυμία ήταν να περάσω στη Σχολή Αστυνομίας, αλλά από την άλλη η μητέρα μου η οποία είχε δυσκολευτεί πολύ στη ζωή της φρόντισε να μου τονίζει κάθε φορά που με άκουγε να μιλάω για τα όνειρά μου πως αυτό που θα επέλεγα να κάνω κάθε πρωί που θα ξυπνούσα να με κάνει χαρούμενη!

Με παρότρυνε λοιπόν να ακολουθήσω μία τέχνη, την τέχνη της κομμωτικής. Στην αρχή το σνόμπαρα, όταν όμως ήρθε η ώρα και ξεκίνησα να πηγαίνω στη σχολή και ταυτόχρονα δούλευα αγάπησα το επάγγελμα με πάθος. Και από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα την δύναμη της τέχνης.

Ξεκίνησα λοιπόν την πορεία μου από την Πάτρα, που εκεί δούλεψα με αξιόλογους ανθρώπους που το ταλέντο τους ήτανε αξιέπαινο και έμαθα πολλά δίπλα τους. Ξαφνικά η κομμωτική για μένα έγινε δίοδος ώστε να αρχίσω να πλάθω τον εαυτό μου και την προσωπικότητά μου!

Μετά από επτά χρόνια η επιθυμία μου για εξέλιξη ήταν μεγαλύτερη από την ασφάλεια που μου παρείχε η πόλη και έτσι ήθελα να επεκταθώ και να διευρύνω τους ορίζοντές μου, παίρνοντας το ρίσκο και ανεβαίνοντας στην Αθήνα. Στην Αθήνα συνάντησα πιο μεγάλες ευκαιρίες και ξεκίνησα να εξελίσσομαι ακόμα περισσότερο, Με αποτέλεσμα να αντιληφθώ πως η τέχνη δεν έχει όρια. Και αυτό με έκανε να νιώσω ακόμα περισσότερο την δίψα της εξέλιξης…

Και έτσι με παρότρυνση από μια αγαπητή μου πελάτισσα αποφάσισα να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη στο κέντρο του κόσμου, όπου όλα φάνταζαν ονειρικά.

Πιστεύω πως όταν αγαπάς κάτι πάντα είναι πιο εύκολο να το εξελίξεις. Ως επάγγελμα η Κομμωτική θεωρείται από τις δύσκολες επιλογές, επειδή απαιτεί ώρες ορθοστασίας, συχνής ενημέρωσης για την εξέλιξη της μόδας, εκπαίδευση σε νέες τάσεις και τεχνικές και φυσικά, όπως κάθε καλλιτεχνικό επάγγελμα, χρειάζεται ψυχική ευημερία και πηγές έμπνευσης.

Η κομμωτική όπως και όλες οι τέχνες, δεν έχει αρχή και τέλος, και αυτό είναι που την κάνει τόσο γοητευτική, Θέλει απλά χρόνο, σκληρή δουλειά και να μη χάνεις το στόχο σου. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ανοδική πορεία μου στο κέντρο του κόσμου, τη Νέα Υόρκη. Από τις πρώτες μέρες κιόλας σε αυτή την πόλη έχοντας πάθος και ζήλο για τη δουλειά μου χωρίς να ξέρω κανέναν. Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες η τύχη με ευνόησε και ήρθαν στο δρόμο μου άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο με ενθάρρυναν να μην παρατήσω τα όνειρά μου και τις προσδοκίες μου, αλλά γίνανε το κλειδί για την πόρτα της επιτυχίας μου.

Κάνοντας μια αναδρομή στα τελευταία χρόνια παρατηρώ, ότι η ενδυνάμωση των γυναικών, η ανάδειξη των όρων της αυτοφροντίδας και της αυτοβελτίωσης, καθώς και η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών στον επαγγελματικό στίβο είναι ένα από τα βασικά θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Ο κλάδος του δικού μου επαγγέλματος, ο κλάδος της κομμωτικής είναι ένας χώρος που απαρτίζεται κυρίως από γυναίκες, οι οποίες καλούνται καθημερινά να αντεπεξέλθουν σε ποικίλες προκλήσεις. Μπαίνοντας σε μία τεράστια αγορά, όπως είναι η Νέα Υόρκη, έπρεπε να αποκτήσω τα κατάλληλα εφόδια, ώστε να αναπτύξω τις δεξιότητες που θα ενίσχυαν την αυτοπεποίθηση και τις γνώσεις μου σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερή ως καλλιτέχνης και ως επαγγελματίας να αγγίζω τόσες ανθρώπινες ζωές και να τις επηρεάζω προς το καλύτερο. Με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη, όταν με τις δημιουργίες μου μία γυναίκα μπορεί να γεμίσει αυτοπεποίθηση να χαμογελάσει, να νιώσει φιλική, όμορφη, γεμάτη ενέργεια, ώστε να αντιμετωπίσει μια δύσκολη μέρα και όλα αυτά χάρη στα μαλλιά της!

* Στοιχεία επικοινωνίας: StudioTM / T. 347-813-4837/ Διεύθυνση: 30-93 32 St. Αστόρια

Σωζήτα Γκουντούνα: Οι γυναίκες αντιλαμβάνονται μοναδικά την Τέχνη

Η curator που προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό στη Νέα Υόρκη

Πρόσφατα η ιστορικός τέχνης Katy Hessel δημοσίευσε την έρευνά της, με τίτλο «Η ιστορία της Τέχνης δίχως Ανδρες» θεωρώντας ότι παρουσιάζει την ιστορία της τέχνης όπως δεν έχει ειπωθεί ποτέ πριν, από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα. Η ανάλυσή της συμπεριλαμβάνει περισσότερα από 300 έργα τέχνης από γυναίκες δημιουργούς. Ορισμένα από τα ερωτήματα που θέτει είναι εάν γνωρίζουμε ποιος γράφει την ιστορία της τέχνης και ποιες γυναίκες εργάζονταν ως καλλιτέχνες πριν από τον εικοστό αιώνα. Εστιάζει σε εικαστικούς όπως η Sofonisba Anguissola της Αναγέννησης, το ριζοσπαστικό έργο της Harriet Powers στις Ηνωμένες Πολιτείες του 19ου αιώνα καθώς και στην Elsavon Freytag-Loringhoven που ήταν εκείνη που πραγματικά εφηύρε το «readymade» και όχι ο Duchamp όπως νομίζαμε. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι γυναίκες διεθνώς έχουν συμμετάσχει στην καλλιτεχνική παραγωγή με ποικίλους και τρόπους. Είτε ως δημιουργοί, θαμώνες και συλλέκτες, είτε ως σημαντικοί συντελεστές. Οι γυναίκες ήταν και συνεχίζουν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του θεσμού της τέχνης, ως επί το πλείστον, ωστόσο, η παραδοσιακή ιστορία της τέχνης έχει συστηματικά αποκλείσει ή συγκαλύπτει τη συμμετοχή των γυναικών στις τέχνες και συχνά θεωρήσει τις συνεισφορές τους ως ανύπαρκτες ή κατώτερες από αυτές των ανδρών.

Οσον αφορά στη δική μου εμπειρία και πρακτική, σε νεότερη ηλικία είχα την τάση να μην συνειδητοποιώ ίσως τα κοινωνικά εμπόδια εισόδου που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν προσπαθούν να ασχοληθούν με τον κόσμο της τέχνης ή της ακαδημίας. Ισως γιατί αυτή η στάση με βοηθούσε στο να μην αναχαιτιστούν οι προσπάθειες μου να μπω στο επαγγελματικό πεδίο της τέχνης. Το πέπλο με το οποίο καλύπτουμε την πραγματικότητα. Ισως συντέλεσε σε αυτή την τάση μου και η μετάβαση που προέκυψε στα χρόνια της ενηλικίωσής μου ως προς τα δικαιώματα των γυναικών, έστω θεωρητικά ή στον κοινωνικό και πανεπιστημιακό διάλογο. Η φεμινιστική κριτική βοήθησε να αποκατασταθεί η σχεδόν πλήρης παραμέληση γυναικών καλλιτεχνών, επιμελητών και μελετητών από την ιστορία της τέχνης και να αποσταθεροποιηθούν οι στερεότυπες απόψεις για την τέχνη που δημιουργείται από γυναίκες. Δεν μπόρεσα όμως να αγνοήσω τον έμφυλο λόγο και τους κοινωνικά κατασκευασμένους σεξουαλικούς διαχωρισμούς της πατριαρχικής κοινωνίας, όταν υπήρξα η ίδια θύμα κακοποίησης στον εργασιακό χώρο. Στην Ελλάδα το παρέβλεψα γιατί στη χώρα προέλευσής μας έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε να υπερβούμε πολλά προβλήματα μέσω της βοήθειας φίλων, οικογένειας κ.τ.λ. ή έχουμε την εντύπωση, ότι θα υπάρξουν και άλλες εργασιακές ευκαιρίες, οπότε επιλέγουμε την αποφυγή της ρήξης με την αποχώρησή μας από τέτοιες καταστάσεις, όταν αυτό είναι εφικτό και για όσες είναι εφικτό. Στην Αμερική όμως δεν μπόρεσα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, γιατί βρέθηκα σε σχέση εργασιακής ανάγκης λόγω του μεταναστευτικού. Η εργασιακή εξάρτηση κατά τη διάρκεια της υποβολής της πράσινης κάρτας αποτελεί τροχοπέδη στην επίλυση ζητημάτων που αφορούν στα δικαιώματα της εργαζόμενης. Χρειάστηκα να ανεχτώ πολύ δύσκολες εργασιακές συνθήκες στο χώρο της τέχνης, διότι διαφορετικά θα υπήρχε ρίσκο απέλασης από τη χώρα. Δεν περίμενα φυσικά ότι θα ήμουν και εγώ ένα από τα θύματα τέτοιων συμπεριφορών που συχνά είναι κεκαλυμμένες από δράσεις που παρουσιάζονται ως καλλιτεχνικές ή εκκεντρικές. Ευτυχώς πρόσφατα έλαβα την (self – petition) πράσινη κάρτα που βασίζεται στη διάκριση και είναι από τις πιο δύσκολες μεταναστευτικές αιτήσεις στην Αμερική και κατάφερα να απεγκλωβιστώ από προβληματικές συνθήκες εργασίας. Δεν κατάφερα όμως να δηλώσω επίσημα τι μου είχε συμβεί με φόβο των συνεπειών μια τέτοιας αποκάλυψης.

Δεν είναι τελικά υπερβολικό ή αυθαίρετο το να δεχτούμε ότι υπάρχει ένα ορισμένο «γυναικείο βλέμμα» στην τέχνη που καθορίζει και συμπεριφορές. Αυτός ο προσδιορισμός δεν περιορίζει ή διαχωρίζει απαραίτητα τα φύλα. Υπάρχει πράγματι ένας μοναδικός τρόπος που αντιλαμβάνονται οι γυναίκες τα καλλιτεχνικά θέματα, αλλά παράλληλα αναγνωρίζουμε ότι το βλέμμα μας διαμορφώνεται από εμπειρίες, και προσλαμβάνουσες, οι οποίες είναι διαφορετικές για όλους τους ανθρώπους.

* Η Δρ Σωζήτα Γκουντούνα είναι επιμελήτρια, καθηγήτρια και διευθύντρια του οργανισμού Greece in USA για την προώθηση Ελλήνων καλλιτεχνών στην Αμερική. Το 2015 επιλέχθηκε από την Rose Lee Goldberg ως εναρκτήρια επιμελήτρια Andrew W. Mellon στην Performa Biennial. Κατά τη διάρκεια 20χρονης καριέρας, προσλήφθηκε στο Pettibon Studio το 2019 ως επικεφαλής, συνεργαζόμενη στενά με την γκαλερί David Zwirner και Regen Projects και για να επιμεληθεί μια παραγωγή στο New Museum για την Performa Biennial. Υπήρξε σύμβουλος στο Ιδρυμα Ωνάση στη Νέα Υόρκη. Παραγωγές της έχουν παρουσιαστεί στο New Museum, Documenta 14, Γαλλικό Προξενείο NYC, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης EMST, MET Metropolitan Museum of Art, Μπενάκη μεταξύ άλλων. Το 2022 ήταν η νικήτρια του British Council Culture and Creativity UK Study Award. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος για τον αμερικανικό μοντερνισμό (Πανεπιστήμιο του Λονδίνου) και συγγραφέας του «Beckett’s Breath» EUP και του «Among the Ends» Punctum press. Είναι επισκέπτρια καθηγήτρια στο Goldsmiths.

Στοιχεία Επικοινωνίας/http://www.outoftheboxintermedia.org/https://greeceinusa.com

Αγγελική Τζανέτου: «Εν γυναιξί δ’ αύξεται άπαντα»

Ευριπίδου, Μελανίππη Δεσμώτις

Η ακαδημαϊκός από το Ιλινόις και το δικό της σύγχρονο ταξίδι

Για τον Απόστολο

Μεγάλωσα στην Αθήνα και σπούδασα Κλασσική Φιλολογία και Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τις ωραίες στιγμές των μαθητικών και φοιτητικών μου χρόνων τις οφείλω σε σημαντικές γυναίκες καθηγήτριες και πρωτίστως στην Αύρα που μου έδειξε πώς να σκέφτομαι κριτικά και να αποκρυσταλλώνω την δική μου γνώμη. Οφείλω στους γονείς μου ότι παρακίνησαν και μένα και τον αδελφό μου να μάθουμε ξένες γλώσσες σε νεαρή ηλικία. Ο πατέρας μου είχε γνωρίσει τον κόσμο μέσα από τον πόλεμο κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και είχε ζήσει στην Ευρώπη και στην Αμερική, υπηρετώντας ως αξιωματικός. Οι διηγήσεις του ζωντάνευαν την ελληνική και την παγκόσμια ιστορία και από εκείνον έμαθα ότι στη ζωή το πιο σημαντικό εφόδιο είναι το να είναι κανείς «ταλασίφρων», «καρτερόψυχος», όπως ο Οδυσσέας. Η διάθεση να γνωρίσει κανείς τον κόσμο ήταν για τον πατέρα μου ένα είδος ηρωισμού. Το πρότυπο του ηρωισμού του Οδυσσέα ωστόσο παραμένει μοντέλο ανδρικό. Ξεκινώντας για την Αμερική με στόχο τις μεταπτυχιακές σπουδές γνώριζα καλά, ότι κίνητρό μου ήταν η επιθυμία μου να μάθω περισσότερα. Συχνά έρχονταν στο νου μου τα λόγια της φιλολόγου μου, «η γνώση πορίζει αγωνία». Η αγωνία αυτή για μένα δεν ήταν αποκομμένη από τις ευρύτερες επιδιώξεις μου. Από νωρίς συνειδητοποίησα, ότι στην καινούργια ζωή έπρεπε να ορίσω την ταυτότητά μου εκ νέου σε έναν άλλο τόπο και σε άλλη γλώσσα, όπου το ανήκειν δεν ήταν πια δεδομένο, αλλά έπρεπε να αποκτηθεί μέσα απ’ δυσκολίες και εμπόδια, κοινωνικά, επαγγελματικά και οικονομικά. Η «εξωστρέφεια» ήταν ένας δρόμος πιο δύσβατος για τις γυναίκες της γενιάς μου. Το πώς και το γιατί ήταν ένα κάλεσμα και αφορμή να ασχοληθώ με την πολιτική και το φύλο στο αρχαίο δράμα.

Φοίτησα σε ένα από τα αρχαιότερα τμήματα κλασικής φιλολογίας στην Αμερική που ήταν παραδοσιακό καθώς επίσης και ανδροκρατούμενο. Η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια μονιμοποιήθηκε 120 χρόνια μετά από την ίδρυσή του το 1867. Η παραδοσιακή φιλολογία έθετε ακόμα υπό αμφισβήτηση νεότερα πεδία έρευνας και μοντέρνες προσεγγίσεις στη μελέτη της αρχαιότητας. Η πρόκληση της αμφισβήτησης ήταν συνάμα και το έναυσμα για να βρω τη δική μου φωνή. Η στροφή μου προς το δράμα και τη μελέτη των γυναικείων μοντέλων-αρχετύπων με γοήτευε όλο και περισσότερο καθώς ξεκλείδωνε σταδιακά την πολυπλοκότητα της γυναικείας ταυτότητας, τοποθετώντας την μέσα στο χρόνο. Για παράδειγμα, η σχεδόν άγνωστη σε πολλούς Μελανίππη του Ευριπίδη, κεντρική ηρωίδα χαμένων του δραμάτων, υπογράμμιζε με τον παραδειγματικό της λόγο πόσο ανυπόστατος είναι ο μισογυνισμός, ενώ η ίδια επαινούσε τις γυναίκες για την εξέχουσα προσφορά τους στην πόλη στον χώρο της δημόσιας θρησκείας και της τελετουργίας. Ο λόγος της είναι και πράξη πολιτική γιατί στην αρχαία Αθήνα στις γυναίκες αρνούνταν την παρρησία. Το να μιλάει κανείς με πεποίθηση -αναμφίβολο σύμβολο κύρους και αυθεντίας- απαιτεί μόχθο και ενσυνείδηση εκ μέρους όλων μας. Ιδιαίτερα όμως για τις γυναίκες στις οποίες ιστορικά δεν χαριζόταν το κύρος ως προνόμιο, τα λόγια της Μελανίππης σηματοδοτούν τις δυσκολίες που αφορούν την «γυναικεία εξωστρέφεια» όπως τις βίωσα κι εγώ στο δικό μου σύγχρονο ταξίδι. Οι δικές μου εμπειρίες για την κατάκτηση αυτού που ονομάτισα ήδη «εξωστρέφεια» είχε αφετηρία και στόχο τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Σήμερα όμως δίνει νόημα και σκοπό στην ταυτότητά μου ως Ελληνίδας πανεπιστημιακού στην Αμερική. Συμμετείχα ενεργά στην ίδρυση του προγράμματος Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις το οποίο και εκπροσωπώ στην ευρύτερη συλλογική συνεργασία μεταξύ ελληνικών και αμερικανικών πανεπιστημίων, του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και του Διεθνούς Ιδρύματος Παιδείας στις ΗΠΑ. Εξίσου σημαντική για μένα είναι και η πανεπιστημιακή εξωστρέφεια που γνωρίζω όλο και καλύτερα μέσα από πρωτοβουλίες που καλλιεργούν στενές συνεργασίες με την τοπική κοινότητα. Συνεργάζομαι εδώ και τρία χρόνια με φορείς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και με μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων της περιοχής μας και ανεβάζουμε μοντέρνες διασκευές αρχαίων δραμάτων, Αφρο-Αμερικανών και Ισπανόφωνων θεατρικών συγγραφέων που διαπραγματεύονται καίρια σύγχρονα θέματα όπως η μετανάστευση, η βία του πολέμου και τα οικογενειακά και συλλογικά τραύματα. Κλείνοντας θα ήθελα να τιμήσω την οικογένειά μου ως κόρη και αδελφή, ως ξαδέλφη, θεία και κουνιάδα και ως μητέρα τον γιο μου που με προτρέπει διαρκώς, δίνοντας το προβάδισμα να τον μαθαίνω όλο και πιο βαθιά και να χαίρομαι που είμαι η μητέρα του. Η φωνή της Μελανίππης, ας ηχήσει ξανά στον σημερινό εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας «Εν γυναιξί δ’ αύξεται άπαντα».

*Η Αγγελική Τζανέτου έχει κάνει σημαντικές έρευνες για τη Νεοελληνική Γλώσσα, έχει μεγάλη αρθρογραφία, βραβεύσεις και δημοσιεύσεις.

*H Αγγελική Τζανέτου είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Ιλινόις στην Urbana-Champaign.

Εχει συγγράψει το City of Suppliants (2012) και με την M. Parca, Finiding Persephone (2007).

Classical Philology Department of the Classics/University of Illinois at Urbana-Champaign, 4080 FLB,/707 S. Mathews Ave.,Urbana, IL 61801/T. (217)-333-8650/ e-mail: [email protected].