ΑΘΗΝΑ. Είναι και οι περιπτώσεις εκείνες που η επαγγελματική φιλοδοξία συναντά τη συναισθηματική επιταγή και ο συγκερασμός αυτών απολήγει σε ένα ιδιαιτέρως ικανοποιητικό βιοτικό αποτέλεσμα… Mία τέτοια ιστορία είναι και αυτή της Θεσσαλονικιάς Ζωής Καρφή, η οποία το 2020 μετέβη στην Ιρλανδία ως ερωτική μετανάστρια διεκδικώντας παράλληλα εκεί μία εργασιακή εμπειρία αντάξια των προσδοκιών της.

Η Ζωή μεγάλωσε στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το 2017 μετακόμισε στην Αθήνα όπου ολοκλήρωσε τη δικηγορική της άσκηση και το μεταπτυχιακό της πάνω στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ. Μετά από μία έστω σύντομη αλλά πολύτιμη εργασιακή και ερευνητική εμπειρία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, της παρουσιάστηκε η ευκαιρία για την Ιρλανδία την οποία βεβαίως η ίδια δεν άφησε να πάει χαμένη.

Η «φαγούρα» να ταξιδέψει ανά τον κόσμο, που όπως σημείωσε η 28χρονη σήμερα κοπέλα την διακατείχε από μικρή, οι δυσχερείς επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα και κυρίως η σχέση της με τον Ιρλανδό σύντροφό της, τον Κίαν, με τον οποίο γνωρίστηκαν σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών (!) και είναι μαζί από τα 21, ήταν λόγοι αρκετοί να την ωθήσουν στο προκείμενο βήμα. Κατόπιν σωρείας αιτήσεων, ένας μικρός ευρωπαϊκός οργανισμός με έδρα το Δουβλίνο την κάλεσε για πρακτική στο τμήμα προμηθειών – δημοσίων συμβάσεων.

«Ο φίλος μου είχε τότε μόλις τελειώσει τις σπουδές του και αναζητούσε εργασία ως κοινωνικός λειτουργός. Οι συγκυρίες συνέβαλαν να βρεθούμε μαζί επιτέλους στην ίδια χώρα και πόλη. Βρήκαμε σπίτι μαζί και από τότε συγκατοικούμε και εργαζόμαστε και οι δύο στο Δουβλίνο. Σταθήκαμε πολύ τυχεροί και όλα μας ήρθαν πάρα πολύ εύκολα και ομαλά προς το παρόν. Αυτό δεν σημαίνει πως έλειψαν οι περίοδοι αγωνίας και άγχους για τις επιλογές μας ατομικά αλλά και για το πώς να συνδυάσουμε και να ευθυγραμμίσουμε τους στόχους μας», είπε συγκεκριμένα η Ζωή στο πλαίσιο της κουβέντας μας.

Τον τελευταίο περίπου έναν χρόνο εργάζεται σε μια διεθνή ΜΚΟ, στα κεντρικά της στο Δουβλίνο, στο τμήμα προμηθειών / εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics) για το πρόγραμμα που αναπτύσσει στη Βορειοδυτική Συρία και τη νότια Τουρκία.

«Γενικά η εργασιακή κουλτούρα είναι αρκετά χαλαρή με την εξής έννοια: οι Ιρλανδοί, όσο μου επιτρέπεται να γενικεύω, και με καλή διάθεση, αποφεύγουν τα δεσμευτικά προγράμματα και τις αυστηρές προθεσμίες, να λένε ξεκάθαρα ‘ναι’ και ‘όχι’ και να έρχονται σε αντιπαράθεση, λατρεύουν το πείραγμα και το χιούμορ και να μιλάνε γενικά και αόριστα επί παντός επιστητού. Λίγο πολύ η ΜΚΟ όπου εργάζομαι δεν διαφέρει ως προς την κουλτούρα!», εξήγησε, δε, ως προς το υφιστάμενο εργασιακό περιβάλλον.

Το ζευγάρι μένει πλέον σε μια παλιά παραθαλάσσια συνοικία, το Dun Laoghaire. «Το Δουβλίνο είναι μια πολύ νέα πόλη (με πολύ νέο πληθυσμό), πολλούς νέους μετανάστες, όπου ο κόσμος βγαίνει και διασκεδάζει. Παρ’ όλα αυτά η χώρα και η πρωτεύουσα είναι μικρές και η ζωή στην πόλη δεν είναι και η πιο συναρπαστική, τουλάχιστον σε σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα», σημείωσε η Ζωή, προσθέτοντας βέβαια ότι οι βόλτες, τα πολιτιστικά δρώμενα και τα μαθήματα kick boxing προσδίδουν ενδιαφέρον στην καθημερινότητά της.

Η νεαρή κοπέλα ανέφερε μάλιστα ότι έχει γνωρίσει μέλη της ελληνικής κοινότητας στην Ιρλανδία, μεταξύ των οποίων και την πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας Στέλλα Ξενοπούλου, ωστόσο παραδέχτηκε ότι οι φίλοι της εκεί είναι κατά βάση άτομα από πολλές διαφορετικές χώρες.

«Δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο να επιστρέψω στην Ελλάδα κάποτε – μου λείπουν η οικογένεια και οι φίλοι μου. Αλλά προς το παρόν χαίρομαι που ζω στο εξωτερικό και απολαμβάνω το πώς διευρύνονται οι ορίζοντες μου και το πώς αλλάζω μέρα με τη μέρα με ανεπαίσθητο τρόπο μέσα από τις εμπειρίες μου», κατέληξε.