Δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες. Δεν έχει να κάνει με προσωπικές προτιμήσεις. Δεν έχει να κάνει με τίποτα παρά μόνο με τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα: αυτή λέει ότι στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας ο μόνος που συνιστά αξιόπιστη λύση διακυβέρνησης είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δεν πρόκειται να γράψω κάποια αγιογραφία. Δεν πρόκειται να τον λιβανίσω. Σκέφτομαι μόνο το εξής. Ας υποθέσουμε ότι έπρεπε οι Ελληνες να διαλέξουν μεταξύ όλων των υπολοίπων για πρωθυπουργό, όλων πλην του Μητσοτάκη. Ποιος είναι κατάλληλος; Είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης που εδώ και έναν χρόνο δεν έχει να μας πει τίποτα άλλο πλην ότι τον παρακολουθούσαν; Στο κάτω κάτω τον πολίτη τον ενδιαφέρει αυτό; Ο πολίτης θέλει να ακούσει τι θα γίνει με τη ζωή τη δική του όχι με τη ζωή του Ανδρουλάκη.

Πάμε στον επόμενο. Σκόπιμα ανέφερα πρώτον τον Ανδρουλάκη και όχι τον Τσίπρα, διότι κατά πώς φαίνεται αν όχι σε αυτές τις εκλογές, στις επόμενες η σειρά θα είναι αυτή (λέγοντας Τσίπρα βέβαια εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ και όποιος είναι ο επικεφαλής του τότε). Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανένα σχόλιο για τον Αλέξη. Ο μεγαλύτερος δημαγωγός που πέρασε από την Ελλάδα στη σύγχρονη εποχή, ο άνθρωπος που έφερε τη χώρα ένα βήμα πριν από την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ δεν νομίζω ότι θα πρέπει να έχει άλλη ευκαιρία για τα ανερμάτιστα πειράματά του.

Για τον τύπο με τις κηραλοιφές και τις επιστολές του Ιησού, τον Βελόπουλο, χάνουμε το χρόνο μας μόνο και που ασχολούμαστε. Για ΝΙΚΗ και Πλεύση (αν)Ελευθερίας τα ίδια και χειρότερα. Ευτυχώς από τον ανερμάτιστο τον Γιάνη τον Μπαρουφάκη φαίνεται να έχουμε γλιτώσει. Για το ΚΚΕ τα έχουμε ξαναπεί: οι σύντροφοι ζουν στον παραπροηγούμενο αιώνα.

Με λίγα λόγια: μακάρι να είχαμε σοβαρές εναλλακτικές. Δυστυχώς δεν έχουμε.