Μέρα ανοιξιάτικη ζεστή. Η φύση ξυπνά.
Παίρνουν φωτιά οι παπαρούνες, καλοτάξιδα πουλιά
στα δένδρα κτίζουνε φωλιές.
Ο ευωδιαστός ο αέρας παίζει με ανταύγειες και σκιές.
Στου καφενείου το τραπέζι πάνω στο πεζοδρόμιο
μια πίτα, δαγκωμένη, περιφρονημένη,
και ένα φλυτζάνι με μισοπιωμένο καφέ, παρατημένο.
Γύρω καρέκλες, άτσαλες δίχως ζωή.

Από την αντικρινή αμυγδαλιά ένα περιστέρι ξαφνικά
στο τραπεζάκι φτερουγά. Ενα σπουργίτι ακολουθεί πιστά
Ο πειρασμός είναι μπροστά.
Με σβελτάδα θαυμαστή τα ψίχουλα τσιμπολογούν.
Από τα ποτήρια τη δίψα τους σβήνουν και σε κάθε μια γουλιά
το κεφαλάκι τους σηκώνουν στον ουρανό ψηλά.
Η καρδιά τους, τα έμαθε τον Δημιουργό να ευχαριστούν,
και στα μάτια να Τον αντικρύζουν!

Ξαφνικά, ένας περαστικός με μάγουλα βαθουλωμένα
με το άσαρκο χέρι του, το ποτήρι με λαχτάρα αρπάζει.
Ορθιος σε μια γωνιά, το καφεδάκι με απόλαυση ρουφά.
Με την παλάμη από τα χείλη του τα κατακάθια καθαρίζει.
Το τραπέζι πλησιάζει ακροποδητί, τα πουλιά να μην τρομάξει.
Υπάκουος στης πείνας την προσταγή, κομμάτια από τη λιχουδιά
Στο ξεδοντιασμένο στόμα του λαίμαργα μπουκώνει.
Απτόητα τα πουλιά το καθάρισμα του πιάτου
Συνεχίζουνε μεθοδικά. Οι τρεις μαζί!
Η καρδιά τους, τα δίδαξε τη μοιρασιά!

Με το κορμί κυρτό και το βλέμμα ξεχασμένο
στα παπούτσια τα παλιά, τον δρόμο παίρνει ο περαστικός ξανά.
Στην ψυχή μου έπεσε μια καταχνιά βαριά.
Γιομάτη θλίψη, συμπόνια, ενοχή, έμεινα εκεί να συλλογιέμαι
την πείνα, τη σπατάλη, την πλεονεξία, τη μοιρασιά…