Δεν τα βρίσκουν οι δύο πλευρές στην αύξηση του ορίου του χρέους.

Το ζητούμενο, όμως, είναι να μην χρεοκοπήσει η χώρα.

Διαβάστε έτσι τι ζητάει η μία πλευρά και τι η άλλη. Ουσιαστικά η εκ δεξιών θέλουν παντού γενναίες κοινωνικές περικοπές. Και η εξ αριστερών το αρνείται γιατί θα χαθούν 750.000 θέσεις εργασίας, θα μειωθεί το Social Security, θα χαθεί κάθε στήριξη σε πολύ ευάλωτες οικογένειες.

Για τους μη γνωρίζοντες, το πλαφόν στο χρέος θεσπίστηκε το 1917 για να διευκολύνει το υπουργείο Οικονομικών στην έκδοση ομολόγων χωρίς να χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση ενόσω ο δανεισμός κινείτο κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό όριο. Από το 1960 έγιναν συνολικά 78 αυξήσεις στο όριο χρέους των ΗΠΑ, από τις οποίες οι 49 με Ρεπουμπλικανό και οι 29 με Δημοκρατικό Πρόεδρο.

Ε, λοιπόν, τέρμα τα αστεία! Καλή και άγια η διαβούλευση των δύο πλευρών αλλά αφού δεν αποτελεί συνταγματική επιταγή η νομοθετική έγκριση αύξησης του ορίου χρέους και εφόσον δεν τα βρίσκουν, οφείλει και έχει υποχρέωση ο πρόεδρος Μπάιντεν με εκτελεστική εντολή να αυξήσει το όριο χρέους και να πάει η χώρα παρακάτω. Ελεος δηλαδή!