Μελαγχολικά, σιωπηλά είναι απόψε τα πουλιά,
δεν τιτιβίζουν δεν κελαηδούν.
Είδαν κι αυτά από ψηλά ασυνόδευτα παιδιά,
Πανέρημα δίχως μάνα, πατέρα, κανέναν που να τα συμπονά,
με το θάρρος που η απόγνωση τρέφει και την ελπίδα μόνη συντροφιά,
μέσα από γκρεμούς, αγριεμένα ποτάμια, κακοτράχαλα βουνά,
από τον τόπο τους να φεύγουν μακριά, για την χώρα όπου τα όνειρα,
θαρρούν, βγαίνουνε αληθινά.

Αλλα χαθήκανε… Αυτά που φτάσανε, με θύμησες βαρυφορτωμένα
και του χωρισμού τον πόνο τον κρυφό που δεν έχει γιατρικό,
σε σφαγεία, φάμπρικες, αγροκτήματα, μεταλλεία, ζωοτροφεία, γιαπιά,
με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, χέρια πληγωμένα
δουλεύουνε σκληρά, για έναν φτωχικό μισθό, ένα ψωμί ζεστό.
Δεν σταματούν κι ας πονάει το κορμί και ας ξεχειλίζει η καρδιά
από τα δάκρια που μέσα της κρατά. Τα ξεγέλασε η λιγόχρονη ζωή.
Τα τύλιξε μέσα στο σκοτάδι πριν προλάβει να ροδίσει η αυγή.
Φορτωμένα τούτα τα παιδιά, με φόβους, αγωνίες, αβεβαιότητες,
για κείνους που πίσω μείναν και περιμένουν μια βοήθεια, μια γραφή.
Για την καταχνιά που έχει σκεπάσει την ανηφόρα που έχουν μπροστά.

Στον καιρό που ζούμε! Παιδιά!
Ξεριζωμένα, καταδικασμένα από της φτώχειας την μοίρα την κακιά.
Στερημένα από παιδική ηλικία, μάθηση, φαμίλια, φίλους, σχολειά.
Τα χείλη ξέχασαν τα γέλια, στον λαιμό μείναν κόμποι τα τραγούδια.

Πώς γίνεται στους στεναγμούς και στα βογγητά να κωφεύουνε τα αυτιά,
να μην ραγίζει η καρδιά μας. Θεατές εμείς ή θύτες σε ποιον λογοδοτούμε;
Πού είναι η Πολιτεία, οι νόμοι, οι θεσμοί, η πρόοδος, οι κανονισμοί;
Στο όνομα του πλουτισμού εδώ και τώρα, της αδιαφορίας, της απληστίας,
της αδηφαγίας, για πόσο ακόμα το μέλλον οι άνθρωποι θα ποδοπατούμε,
θα υποθηκεύουμε, θα εθελοτυφλούμε;
Τριαντάφυλλα ο ήλιος δεν θα δει σαν τα μπουμπούκια
στην λάσπη τα κύλησε ο αγέρας κι η βροχή.