Επρεπε να έρθει η τελευταία Κυριακή των Απόκρεω, η Κυριακή της Τυροφάγου, για να διαπιστώσουμε και πάλι ότι η Ελλάδα είναι μία άλλη χώρα πλέον.

Χρόνο το χρόνο πιο αισιόδοξη, πιο χαρούμενη, πιο απαλλαγμένη από βαρίδια, με λιγότερες σκοτούρες, -που ασφαλώς δεν τελειώνουν ποτέ στη σύντομη ζωή μας- και πιο σταθερή δημοκρατία.

Δεν πρόκειται για λόγια του αέρα. Ούτε πείθει η αντιπολίτευση με τις καταστροφολογίες της, ούτε ο κόσμος παρασύρεται με ό,τι ακούει, καθώς έχει τα δικά του κριτήρια και το δικό του ένστικτο.

Πέρασε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας που το ακολουθεί το τριήμερο της 25^ης Μαρτίου και ο μέσος Ελληνας φεύγει από το κλεινόν άστυ, είτε για να απολαύσει έθιμα αναλλοίωτα στο χρόνο, διαφορετικά σε κάθε περιοχή, γεγονός που αποκαλύπτει και τον πολιτιστικό πλούτο της Ελλάδας, είτε να ζήσει λίγο στη φύση την οποία καταστρέφει όταν ζει στο τσιμέντο.

Κάθε χρόνο είναι η ίδια ιστορία. Πάντα παραπονιέται ο μέσος Ελληνες ότι δεν τα βγάζει πέρα, ότι η ζωή είναι ακριβή αλλά δεν χάνει ευκαιρία να δραπετεύει από την καθημερινότητα. Η μόνη διαφορά είναι ότι έχει πάψει το «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Και αντίθετα, χρόνο το χρόνο μεγαλώνει η αισιοδοξία, η άνεση της αστικής απόδρασης, η σιγουριά ότι το αύριο θα είναι κάπως καλύτερο. Γιατί καλυτερεύει συνέχεια. Και αυτό αντανακλάται στην ατμόσφαιρα. Ο μέσος Ελληνας μπορεί πλέον να διασκεδάζει,  γιατί σταδιακά τα μεγάλα προβλήματα της χώρας επιλύονται.

Πολλοί θα πουν ότι  για το καλό υπάρχει το καλύτερο. Σύμφωνοι αλλά πρέπει πρώτα να περάσουμε στο καλό. Κι αυτό δεν ήταν σίγουρο για μία δεκαετία. Μία δεκαετία της κρίσης που το ένα κακό διαδεχότανε το άλλο. Μέχρι και πολέμους στην αυλή μας, κάτι αδιανόητο μέχρι πρότινος.

Η Ελλάδα όμως αισιοδοξεί επειδή ο λαός αισθάνεται καλά. Ακόμη και η νεολαία αλλάζει. Παρά την ακρίβεια, παρά την κοινωνική μιμητική βία, παρά το κομματικό μένος των ολίγων, υπάρχει ένα συναίσθημα ότι γινόμαστε κράτος.

Αυτό το συναίσθημα ο Ελληνας είχε να το νοιώσει δεκαετίες. Ισως μόνο με τους Ολυμπιακούς του 2004. Οταν και πάλι η αντιπολίτευση φώναζε.

Τώρα όμως αρκούσε μία κυβέρνηση να ξεκινήσει να διορθώνει τα κακώς κείμενα και να ακούει τους πολίτες. Για πρώτη ίσως φορά όντως ένας Πρωθυπουργός ακούει τον κόσμο. Ενεργεί, μεταρρυθμίζει και απολογείται χωρίς αλαζονεία.

Και ο λαός αισθάνεται τη βελτίωση να έρχεται παρά τα κακά που μας βρίσκουν. Εβρος, περιπολίες Αιγαίου, ακραίες κακοκαιρίες, πανδημία, τραγωδία των Τεμπών, ενεργειακή κρίση και άλλα. Κι όμως, η Ελλάδα προχωράει. Προχωράει σταθερά λόγω της κυβέρνησης που εμπιστεύεται ο λαός. Δεν είναι μικρό πράγμα. Είχε χρόνια να το νοιώσει αυτό ο Ελληνας. Γι’ αυτό και ξεφαντώνει  διαφορετικά αυτές τις ημέρες των αργιών. Γι’ αυτό αυξάνονται  και τα χαμόγελα.